ยอดดอยภูแว อุทยานแห่งชาติดอยภูคา จังหวัดน่าน

 

ท้องทะเลบนยอดดอยภูคา

อุดมพร   พลศักดิ์

นักยกน้ำหนักหญิง เจ้าของเหรียญทองโอลิมปิกเกมส์ ครั้งที่ 28

“ธรรมชาติและทิวไม้หนาทึบ ยิ่งขึ้นสูงไปเท่าไร ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนว่า ตัวเองหลุดพ้นจากแสงสีและความศิวิไลซ์มาสู่ตัวตนที่แท้จริง”

                ถ้าถามว่า ระหว่าง “ทะเล” กับ “ภูเขา” ชอบที่ไหนมากกว่า สำหรับอรแล้ว ทะเลต้องมาก่อน แต่ถึงจะบอกว่ารักการใช้เวลาอยู่ริมหาดทรายมากขนาดนั้น ก็มีบ้างเหมือนกันที่อร “ตกหลุมรัก” บรรยากาศบนยอดเขาเข้าเต็มๆ เรื่องมีอยู่ว่า หลังกลับจากการแข่งขันโอลิมปิกเกมส์ (ครั้งที่ 28) ที่ประเทศกรีซ อรก็ตัดสินใจ “แขวนเหล็ก” เพราะรู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จถึงที่สุดแล้ว และอยากให้เวลากับตัวเองบ้าง

                พอดีคุณอาซึ่งทำงานอยู่อุทยานแห่งชาติดอยภูคา จ.น่าน ชวนไปเที่ยว จากตัวจังหวัดน่านประมาณ 30 กม. ถึง อ.ปัว มีทางขึ้นเขาอีกประมาณ 30 กม. จะถึงยอด ทางขึ้นเขาเป็นถนนลาดยางสองเลนสวนกัน คดเคี้ยวสูงชันสักหน่อย เวลาขับเลยต้องระวังเป็นพิเศษ ธรรมชาติและทิวไม้ที่ขึ้นหนาทึบสองข้างทางทำให้รู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้หลุดพ้นจากแสงสีและความศิวิไลซ์มาสู่ตัวตนที่แท้จริง

                อ้อ! ก่อนขึ้นเขาต้องเสียเงินค่าธรรมเนียมก่อนหัวละ 20 บาท ถือได้ว่าถูกมากๆ สำหรับประสบการณ์ที่ได้กลับมา ซึ่งมีคุณค่าอย่างมหาศาลแก่ชีวิต และที่นี่อาจจะเป็นการเที่ยวครั้งเดียวในชีวิตสำหรับหลายๆ คน

                จากที่ทำการอุทยานฯ ไปไม่เท่าไร มีจุดชมวิวที่นักท่องเที่ยวนิยมมาบันทึกภาพวิวสวยๆ กลับไปประกอบบันทึกการเดินทางของตัวเองจำนวนมาก หลังจากถึงจุดที่สวยที่สุดจุดหนึ่งบนยอดดอย พอได้สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วลืมตามองรอบๆ เต็มที่... บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่อรว่า เทือกเขาในสวิตเซอร์แลนด์ที่ใครต่อใครเขาก็ว่าสวยนะ มันก็คงไม่ต่างไปจากภาพตรงหน้าอรตอนนั้นแน่!!

                อรเดินสำรวจไปเรื่อยๆ เห็นยอดเขาเรียงราย มีต้นไม้เขียวขจีแซมอยู่กับพื้นดิน และหินสีน้ำตาลสดกับสีแดงๆ ของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า เหมือนภาพภาพสวยๆ ในหนังสือ

                ที่ไกลลิบๆ สุดลูกหูลูกตาจะเห็นแนวเขาแบ่งเขตประเทศไทยกับลาวต่อเนื่องเป็นทิวแถว เคยอ่านเจอในหนังสือ เขาเปรียบลอยเอื่อยเหมือนคลื่นที่ค่อยๆ กระทบฝั่ง

                เสียดายอยู่อย่างที่ไม่มีโอกาสได้ดูต้นชมพูภูคาออกดอก เท่าที่เห็นมีแค่ต้นไม้ที่มีกิ่งก้านสาขาหุ้มด้วยเปลือกไม้แห้งๆ ถ้าไม่บอก่อนว่ามันยังรอวันผลิตดอก ก็คงนึกว่าตายไปแล้วแน่ๆ ต้นชมพูภูคาที่ว่านี้ เป็นพันธุ์ไม้หิมาลัยที่หายากที่สุดพันธุ์หนึ่งของโลก ครั้งหนึ่งนักวิชาการเชื่อกันว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว แต่ก็มาพบว่าขึ้นอยู่ในป่าที่ดอยนี้ เลยตั้งชื่อตามสถานที่ว่า “ชมพูภูคา”

“ก่อนขึ้นเขาต้องเสียเงินค่าธรรมเนียมก่อนหัวละ 20 บาท ถือได้ว่าถูกมากๆ สำหรับประสบการณ์ที่ได้กลับมา ซึ่งมีคุณค่าอย่างมหาศาลแก่ชีวิต”

                จากที่เห็นในภาพ กลีบดอกเป็นสีขาวอมชมพู ชูช่อเป็นพวงใหญ่ เวลาออกดอกจะบานพร้อมกันเต็มต้น แต่เขาบอกว่ามันจะออกดอกแค่ช่วงเดือน ก.พ. เป็นพันธุ์ไม้ที่จะหาดูที่ไหนไม่ได้อีกแล้วในโลกนี้

                ...อรเดินหามุมสงบก่อนทิ้งตัวลงนอนแผ่เพื่อจะได้มองท้องฟ้าให้ชัดๆ ตอนนั้นพระอาทิตย์ลับฟ้าไปพักใหญ่แล้วและพระจันทร์ก็ขึ้นมาส่องแสงเรือนรองทำให้ท้องฟ้าสีขมุกขมัวใสจนเห็นดาวได้ชัดเจน

                อรนอนอยู่บน “ท้องทะเลแห่งหุบเขา” จ้องมอง “ทะเทดาว” จนเกือบลืมไปว่าตอนนั้นไม่ได้มีเราคนเดียวอยู่ที่นั่น เพราะช่วงเวลาสั้นๆ ที่ลืมตัวไปกับกลิ่นใบไม้และลมเย็นๆ รอบตัว ก็อดคิดไม่ได้ว่า นี่เป็นโลกส่วนตัวที่มีแค่เรากับธรรมชาติเท่านั้น

                เดิมที่ว่ายังไงอรก็รัก “ทะเล” มากว่า “ภูเขา” แต่ที่ดอยภูคานี้คงยกเว้นไว้สักที่หนึ่ง เพราะ “ภูเขา” ที่นี่ มี “ทะเล” ให้เรา “ดู” ได้ไม่รู้เบื่อจริงๆ

ผาชู้


ชมพูภูคา


วัดภูมินทร์


เส้นทางความสุขที่สามสิบเก้า