ค
ฝ่ายฝรั่งรับรสพจนารถ |
เที่ยวประกาศไพร่นายทั้งซ้ายขวา |
แล้วยิงปืนครื้นครั่นเป็นสัญญา |
บ่ายเภตราตรงเข้าอ่าวบุรี |
จึงทอดกำปั่นใหญ่ไว้แต่ห่าง |
ประมาณทางโยชน์หนึ่งถึงกรุงศรี |
อังกุหร่าฝรั่งสั่งโยธี |
จะเข้าตีปากน้ำทำอุบาย |
เกณฑ์เภตราห้าสิบรีบไปก่อน |
เข้านครเหมือนหนึ่งมาจะค้าขาย |
ตั้งปลัดหัศเกนให้เป็นนาย |
คิดอุบายแก้ไขให้ได้การ |
กำปั่นน้อยร้อยลำสำหรับรบ |
บรรจุครบเครื่องสาตราโยธาหาญ |
ตั้งอังกฤษจิตุเวนเจนชำนาญ |
ดูคิดอ่านกองหนุนเป็นขุนพล |
เรือสำรองสองร้อยจะคอยซ้ำ |
ถึงเพลี่ยงพล้ำเปลี่ยนผลัดไม่ขัดสน |
อังกุหร่ากล้าหาญการประจญ |
เป็นนายพลกองหลังระวังภัย |
พอย่ำฆ้องกองหน้าทั้งห้าสิบ |
ออกแล่นลิบลับทางสว่างไสว |
ถึงยามสองกองกลางก็กางใบ |
ค่อยแล่นไปช้าช้าในสาคร |
ครั้นรุ่งสายฝ่ายฝรั่งอังกุหร่า |
ออกเภตราสองร้อยลอยสลอน |
คอยระวังฟังการจะรานรอน |
เป็นสามตอนตามทางห่างห่างมา |
ค
ฝ่ายเรือเหล่าชาวด่านบ้านปากน้ำ |
ห้าสิบลำแล่นรายทั้งซ้ายขวา |
ตระเวนเวียนเปลี่ยนผลัดอยู่อัตรา |
คอยรักษาปากน้ำทุกค่ำคืน |
พอยามสองกองตระเวนเห็นกำปั่น |
ดูเรียงรันรายทางมากลางคลื่น |
สักเท่าไรไม่แน่แลกลางคืน |
จึงยิงปืนสัญญาให้ราใบ |
ค
ฝ่ายปลัดหัศเกนเจนสมุทร |
เห็นเรือหยุดปากอ่าวเสาไสว |
รู้ว่าเหล่าชาวด่านออกต้านไว้ |
จะลดใบพูดจาจะช้าที |
จึงยิงปืนเป็นสำเหนียกเรียกทหาร |
ให้หักด่านรบพุ่งชาวกรุงศรี |
พวกโจรพร้อมล้อมยิงทิ้งอัคคี |
ชาวบุรีเรือจมล่มทลาย |