ลิงดึกดำบรรพ์ที่พบในไทย

บริเวณแผ่นดินบริเวณเหมืองถ่านหินลิกไนต์  ที่บ้านหนองปูดำ  อำเภอเหนือคลอง  จังหวัดกระบี่นั้นได้มีกีขุดพบชิ้นส่วนของลิงดึกดำบรรพ์ที่กลายเป็นซากหินแข็ง  (FOSSIL)  แล้วปรากฏว่าเป็นลิงชนิด  “สยามโมพิเธคัสอีโอซีนิค”  (Siamopithecus)  คือลิงมีลักษณะคล้ายลิงอุรังอตัง  เกิดขึ้นบนโลก  เมื่อประมาณ  ๓๕ – ๔๐  ล้านปี  ซึ่งถือว่าเป็นสายเดียวกับมนุษย์วานร

ซากดึกดำบรรพ์ที่พบเป็นประเภทลิงชิ้นนี้  เป็นหลักฐานสำคัญชิ้นเดียวที่มีอายุเก่แก่ชิ้นเดียวกับมนุษย์ดึกดำบรรพ์  ซึ่งก่อนนั้นได้มีการขุดพบกะโหลกมนุษย์ชวาที่เกาะชวา  ประเทศอินโดนีเซีย  ขุดพบโครงกระดูกและกะโหลกของมนุษย์ปักกิ่ง  ที่ประเทศจีน  และกะโหลกมนุษย์ที่ถ้ำนิอะห์  เมืองซาราวัคของมาเลเซีย

ต่อมาคณะสำรวจในโครงการการร่วมมือสำรวจและศึกษาซากดึกดำบรรพ์  (FOSSIL)  สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม  ไทย – ฝรั่งเศส  นั้นได้สำรวจซากดึกดำบรรพ์  ของสัตว์ประเภทลิง  อายุ  ๑๓.๕  ล้านปี  ที่อำเภอเชียงม่วน  จังหวัดพะเยา  มีอายุเก่าแก่กว่าซากดึกดำบรรพ์ของลิงที่พบมาแล้ว  ถือว่าเป็นการพบลิงที่เก่าแก่ที่สุด

ซากดึกดำบรรพ์  นี้เป็นบรรพบุรุษลิงอิรุงตุงนัง  ที่ให้ชื่อว่า  ลูแฟงพิเธคัส  เชียงม่วนเอนซิส  (LUFENG PITHECUS  CHINGMUANENSIS)  ที่พบเป็นครั้งแรกของโลก  ซากดึกดำบรรพ์นี้เป็น  ฟัน  จำนวน  ๑๘  ซี่  ลักษณะเป็นฟันที่มีขนาดใหญ่  คือมีน้ำหนัก  ๕๐-๗๐  กิโลกรัม  มีอายุอยู่ในราว  ๑๓.๕  ล้านปี  -๑๐ ล้านปี  ฟัน  ๑๘  ซี่นี้พบกระจัดกระจายกัน  โยพบในบริเวณเดียวกัน ๑-๓ ซี่  เป็นฟันของตัวผู้และตัวเมีย  แต่ละซี่มีขนาดหนาและความย่นของเคลือบฟัน  ตลอดจนการสึกกร่อนคล้ายกับลูแฟงพิเธคัส ที่พบในบริเวณทางใต้ของจีนที่แตกต่างกันก็เฉพาะฟันด้านหน้า  และฟันกรามซี่ในสุด  ฟันที่พบนี้เป็นลูแฟงพิเธคัสชนิดใหม่ของโลก  ที่มีลักษณะใกล้เคียงกับลิงอุรังอุตังมากขึ้น

การตรวจสอบนั้นพบว่าเป็นพันของลิงชนิดที่ไม่มีหางขนาดใหญ่  หรือวานร  (APE)  ซึ่งในปัจจุบันนี้ได้แก่ลิงอุรังอุตัง  ลิงแซมแปนซี  ลิงกอริลล่า  และมนุษย์  ในการพบซากดึกดำบรรพ์นี้ทำให้เชื่อว่าลิงบรรพบุรุษของลิงอุรังอุตังนั้นได้เคยอาศัยอยู่ในแถบดินแดนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  มาก่อนในโลกยุคน้ำแข็ง  คือ  เมื่อประมาณ  ๒  แสนปีมาแล้ว  แต่ยังไม่พบหลักฐานใด ๆ  ของบรรพบุรุษอุรังอุตังยุคก่อนหน้านั้นในพื้นที่แถบนี้เลย

การสำรสจพบลูแฟงพิเธคัส  เชียงม่วนเอนซิส  ทางตอนเหนือครั้งนี้จึงสอดคล้องกับการค้นพบของสัตว์การเลี้ยงลูกด้วยนมชั้นสูงคือพวก  ไพรเมท  (PRIMATE)  ที่เป็นสายพันธุ์ของมนุษย์  ซึ่งมีการค้นพบในเหมืองถ่านหิน  อำเภอเหนือคลอง  จ.กระบี่มาก่อนแล้ว

ฌอง ฌาคส์  ฌาเช่  ศาสตรจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านดึกดำบรรพ์วิทยา  (PALEONTOLOGY)  ของมหาวิทยาลัยมองต์เปลิเย่  ประเทศฝรั่งเศส   ซึ่งเป็นผู้ร่วมขุดค้นนั้นกล่าวว่า  การค้นพบฟอสซิลเอป  (APE)  มีลักษณะใกล้เคียงกับฟันของลิงอุรังอุตังมาก  และเชิ่ว่าการพบครั้งนี้จะช่วยคลี่คลายปัญหาถึงวิวัฒนาการของลิง  ที่อาจจะเป็นไปได้ว่าลิงในแอฟริกากับลิงในเอเชียนั้นมีวิวัฒนาการแตกต่างกัน  จากการค้นพบลูแฟงพิเธคัส  เชียงม่วนเอนซิส   ซึ่งมีลักษณะของลิงที่เดินสี่เท้าในขณะที่บรรพบุรุษลิงขนาดใหญ่นั้นจะโหนไปมาตามกิ่งไม้

                ในปัจจุบันมีการสันนิฐานว่าลิงขนาดใหญ่นั้นมีวิวัฒนาการมาหลายร้อยล้านปีก่อนโดยแยกเป็นสองพวก  กล่าวคือ  ลิงส่วนหนึ่งได้วิวัฒนาการเป็นบรรพบุรุษ  ของลิงอุรังอุตังนั้นพบในทวีปเอเชีย  โดยเฉพาะบริเวณเกาะสุมาตรา  และเกาะบอร์เนียวส่วนลิงที่วิวัฒนาการมาเป็นบรรพบุรุษของลิงแซมแปนซี  ลิงกอริลล่านั้นพบในทวีปแอฟริกา  สำหรับซากดึกดำบรรพ์ที่พบในไทยนั้นมีลักษณะของการปรับตัวกว่าบรรพบุรุษที่ลิงเลี้ยงลูกด้วยนมชั้นสูงที่เคยพบ  การปรับตัวนี้มีวิวัฒนาการคู่ขนานกับลิงแอฟริกา

บริเวณที่พบซากดึกดำบรรพ์  ลูแฟงพิเธคัส  เชียงม่วนเอนซิส   นั้น  อาจจะเป็นพื้นที่ทะเลสาบหรือแหล่งน้ำที่ฝูงลิงขนาดใหญ่มารวมตัวกันหาอาหาร  โดยเฉพาะชมพู่สุขแล้วลงไปกินน้ำ  ซึ่งมีจระเข้อยู่ในน้ำคอยซุกซ่อนรอตะครุบจับลิง   หรือถูกเสือลายพาดกลอนงับจับกินเป็นอาหาร  ด้วยพบว่าซากดึกดำบรรพ์ของฟันบางชิ้นมีลักษณะเป็นลูกของลิงขนาดใหญ่จมอยู่ใต้ทะเลสาบก่อนแปรสภาพเป็นชาวดึกบรรพ์

นายปีเตอร์  แอนดรูว์  จากพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ  กรุงลอนดอนประเทศอังกฤษ  ได้ให้ความเห็นว่า  การพบซากดึกดำบรรพ์ ลูแฟงพิเธคัส  เชียงม่วนเอนซิส   ครั้งนี้เป็นการเปิดโลกใหม่และเป็ดจุดเริ่มต้นการค้นหาสายพันธุ์ลิงอีกมากมายในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

นายเจย์  เคลลี่  มหาวิทยาลัยอิลลินอยส์  นครชิคาโก้  ได้ให้ข้อสังเกตว่า  การเปรียบเทียบฟันของสัตว์อาจไม่จำเป็นว่าจะใช้เทียบเคียงสายพันธุ์เดียวกันได้  เนื่องจาดลักษณะของฟันนั้นแม้จะเหมือนกัน  แต่ก็มีสายพันธุ์แตกต่างกันได้  ซึ่งก็พบโครงกระดูกที่จีนตอนใต้นั้นมีลักษณะไม่เหมือนลิงอุรังอุตัง  แต่โครงกระดูกมีอายุน้อยกว่าลูแฟงพิเธคัส  เชียงม่วนเอนซิส  ที่พบในเชียงม่วน

เมื่อเดือนสิงหาคม  พ.ศ.  ๒๔๔๕  นายพิริยะวาชจิตพันธ์  ได้พบซากดึกดำบรรพ์เป็นชิ้นส่วนกรามล่างที่มีความยาว  ประมาณ  ๑๐  เซนติเมตร  และฟันจำนวน  ๑๑  ซี่  อยู่ในพื้นที่  อ.เฉลิมพระเกียรติ  จ.นครราชสีมา  เมื่อทำการตรวจสอบแล้วสรุปได้ว่าเป็น   ชากดึกดำบรรพ์ประเภทลิงอุรังอุตัง  ที่เป็นสายพันธุ์ใหม่  จึงตั้งชื่อว่าโคราช  พิเธคัส  พิริยะอิ  ลิงสายพันธุ์ใหม่นี้เป็นลิงไม่มีหาง  มีชีวิตอยู่เมื่อประมาณ  ๖๕๗  ล้านปี  ลักษณะที่บอกว่าเป็นพันธุ์แปลกก็คือเป็นสัตว์ที่ไม่มีในโลก  คือไม่พบรอยกล้ามเนื้อที่ใช้สำหรับช่วยในการปิด – เปิดใต้กรามส่วนหน้า  ซึ่งได้พัฒนาให้มีถุงลมขนาดใหญ่ใช้สำหรับส่งเสียงกู้ร้องถึงกัน  ซึ่งไม่พบลักษณะนี้ในลิงอุรังอุตัง  ทำให้ทฤษฎีเดิมที่ว่าบรรพบุรุษของมนุษย์อยู่ในอาฟริกามาก่อนบริเวณนั้นน่าจะมีลิงมีลักษณะเป็นมนุษย์เกิดขึ้นแล้ว  คือมีฟันกรามล่างที่เป็นรูปตัวยูใกล้เคียงกับกรามของมนุษย์มาก

พื้นที่อำเภอเฉลิมพระเกียรติ  จ.นครราชสีมา  แห่งนี้ได้มีกี่พบซากหินของสัตว์ดึกดำบรรพ์มากมายเช่น  ช้าง ๔ งา  ช้างงาจอบ  แรดโบราณ  ม้าโบราณ  ยีราฟโบราณ  และพบซากหินกระดองเต่า  กระต่าย  ที่ จ.พะเยาด้วย  นับเป็นแหล่งดึกดำบรรพ์ที่สำคัญแห่งหนึ่งของโลก

ดังนั้นจึงสรุปได้ว่า  ดินแดนสุวรรณภูมิแห่งนี้ในโลกยุคดึกดำบรรพ์นั้นน่าจะเป็นศูนย์กลางการกำเนิดและวิวัฒนาการของไพรเมทชั้นสูงที่พัฒนามาเป็นสายพันธุ์ของมนุษย์ได้