อาณาจักรเก่าในสุวรรณภูมิ

                สังคมมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ยังใช้ชีวิตเร่ร่อนไปอยู่ไปตามริมน้ำบ้างตามป่าเขา  ตามถ้ำ  อาศัยการปรับตัวกับธรรมชาติอยู่นานวัน  จากอยู่คนเดียวจนมากขึ้นเป็นสองคน  และมาขมขึ้นในไม่ช้าก็จับกลุ่มกันอยู่  เพื่อหนีภัยธรรมชาติร่วมกันหาสัตว์ด้วยกัน  หาที่อยู่อาศัยแห่งเดียว  และตั้งเป็นชุมชนขึ้นตามเผ่าพันธุ์  ในที่สุดได้รวมเผ่าพันธุ์สร้างชนชาติของตนสร้างอาณาจักรขึ้นดูแล

ดังนั้นการกำหนดสังคมของคน  จึงอาศัยความเชื่อและการสร้างอำนาจเข้าควบคุมดูแลบ้านเมืองให้รวมตัวการเป็นศูนย์กลาง  ทำให้เกิดสังคมของเมืองและพัฒนาสังคมนั้นจนสามารถสร้างเป็นอาณาจักรของชนชาติได้ที่สุด

ผู้ปกครองหรือผู้นำของชนชาติหรือเผ่าพันธุ์  จึงพยายามนำสิ่วที่เป็นความเจริญมาใช้เป็นแบบอย่างในการสร้างอาณาจักรให้กว้างใหญ่ไพศาล  แพยายามที่จะแพร่อำนาจเข้าไปครอบครองแผ่นดินที่อ่อนแอหรือด้อยกว่า  ผู้นำของอาณาจักรจึงนิยมที่จะยึดเอาแบบอย่างความเจริญจากประเทศที่เจริญมาก่อน  โดยเฉพาะดารนำความเชื่อทางสิทธิศาสนาและวิทยาการความรู้ต่าง ๆ  มาเรียนรู้เพื่อใช้หรือปรับใช้ในบ้านเมืองของตน

การขยายอำนาจของผู้ครองอาณาจักรโดยการทำสงครามสู้รบแย่งชิงผู้คน  และแผ่อิทธิพลทางการเมืองเข้าไปยังดินแดนอื่นนั้น  ได้ทำให้ผู้คนล้มตายด้วยการแย่งชิงเข้าปลาอาหารและผู้คนเป็นกำลังหรือทาส  ตลอดจนการขยายดินแดน  ทำให้เกิดความเดือดร้อนอยู่บ่อยครั้ง  และเกิดเหตุการณ์ผลัดเปลี่ยนอาณาจักรอิสระในสมัยโบราณจึงสามารถที่จะเกิดได้และล้มสลายไปได้เช่นกัน

ดังนั้นการแก้ปัญหาความเดือกร้อนจากเกิดสงคราม   การสร้างความเป็นปรึกแผ่นให้อาณาจักรเป็นอิสรภาพอย่างมีมั่นคงนั้น  ผู้ครองประเทศมักใช้ศาสนาเป็นหลักในพระธรรมนูญบรรดานักปราชญ์ในหลายประเทศต่างค้นหาหลักการปกครองและนำศาสนาธรรมมาควบคุมสังคมหรือบ้านเมืองให้อยู่ร่วมกันด้วยความสุข

การเผยแพร่ศาสนาและสร้างลัทธิความเชื่อต่าง ๆ  ขึ้นนั้นเป็นวิธีการหนึ่งของผู้เป็นต้นแบบอารยธรรมหรือผู้ชนะนั้น  สร้างขึ้นเพื่อใช้เชื่อมสัมพันธ์ แห่งมนุษย์ชาติให้มีฐานะและรูปแบบสังคมเดียวกัน  ในที่สุดการคบหาสมาคมและร่วมเป็นไมตรีทางการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้ากัน

อาณาจักรทั้งหลาย  ได้ใช้ศาสนธรรมเป็นหลักในการกำหนดสังคมชาติ  ศาสนาที่สามารถเผยแพร่หลักธรรมหรือคำสั่งสอนไปรังดินแดนต่าง ๆ  นั้นมี  ศาสนาพราหมณ์  พุทธศาสนา  คริสต์ศาสนา  ศาสนาอิสลาม  เป็นต้น

ค่านิยมในศาสนานั้นเข้าไปมีบทบาทในการกำหนดสังคมประเทศ  สร้างศิลปวัฒนธรรมอันเกิดจากศาสนา  ทำให้เกิดขนบธรรมเนียมประเพณี  ตลอดจนรูปแบบศิลปกรรมที่เหมาะสมกับชนชาติของตนมากขึ้น  จนสามารถสร้างภูมิปัญญาและสร้างค่านิยมของชนชาติหรือเอกลักษณ์ของชาติในที่สุด

เมื่อความเชื่อทางศาสนานั้นมีบทบาทสำคัญในการสร้างอาณาจักรให้เป็นปึกแผ่นเช่นนี้   การเผยแพร่หลักธรรมคำสอนของศาสนาไปยังดินแดนต่าง ๆ  จึงถือเป็นภารกิจสำคัญของประเทศที่นับถือศาสนานั้น ๆ         เพราะการแพร่อำนาจโดยการใช้ศาสนาเป็นหลักชัยนั้นสามารถสร้างสังคมเดียวกันให้กว้างไพศาล  เป็นสังคมโลกที่มีศาสนาเป็นหลักในการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ  กษัตริย์ผู้นำอาณาจักรที่ใช้ศาสนาเป็นหลักชัยในการปกครองประทศนั้น  ย่อมได้รับความยกย่องถึงความเป็นพระมหาจักรพรรดิ  ที่สามารถแพร่ธรรมมานุภาพและพระเดชานุภาพไปทั่วสารทิศ  จนโลกมีศาสนาที่นำไปสู่ความสุขทั่วกัน

ศาสนาที่ได้เผยแพร่หลักธรรมคำสอนและใช้หลักชัยในการสร้างอาณาจักรนั้นมีหลายศาสนาและหลายลัทธิ  โดยเฉพาะอิทธิพลจากแหล่งอารยธรรมของโลก ๔ แห่ง  คือ  ลุ่มแม่น้ำไนล์  (อียิปต์)  ลุ่มแม่น้ำไทกรีสและยูเฟติส (อิรัก)  ลุ่มแม่น้ำสินธุ  (อินเดีย)  และลุ่มแม่น้ำฮวงโห

อารยธรรมอินเดียจากลุ่มแม่น้ำสินธุและอารยธรรมจีนจากลุ่มแม่น้ำฮวงโหนั้นได้ถูกนำมาพร้อมเรือสินค้าที่เดินทางติดต่อค้าขายไปยังชุมชนเมืองต่าง ๆ  ที่อยู่ตามเส้นทางอินเดีย  การเผยแพร่นั้นนอกจากจะมีการนำสินค้ามาซื้อขายแลกเปลี่ยนแล้ว  ได้มีความรู้วิทยาการและศาสนาธรรมไปเผยแพร่พร้อมกันด้วย  นักบวชหรือผู้เผยแพร่เข้าไปสร้างศาสนาธรรมหรือสร้างชุมชนนั้น  ในที่สุดศาสนาก็มีบาบาทสำคัญต่อชุมชนนั้น