อาณาจักรจามปา
อาณาจักรจามปา (จัมปา)
พุทธศตวรรษที่ ๗
๑๙
อาณาจักรจามปาหรือจัมปาแห่งนี้ ตั้งขึ้นเมื่อพุทธศตวรรษที่ ๗
อยู่ทางตอนใต้ของอาณ่าจักรจีนหรือบริเวณตอนกลางของเวียดนาม
และอยู่ทางภาคเหนือของอาณาจักรฟูนัน ในปัจจุบันที่เป็นเมืองเว้ เมืองกวังนัม
เมืองถัวเถียน เมืองผันรัง และเมืองญาตรังของเวียดนาม
เนื่องจากในสมัยก่อนดินแดนดังกล่าวนั้น เป็นพื้นที่ห่างไกลจากเมืองจีน
จึงมาสภาพทุรกันดารและป่าเถื่อน
และเป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้อาณาจกัรจีนไม่สามารถปราบปรามและครอบครองดินแดนส่วนนี้ได้
ชนชาติจามปานี้สืบเชื้อสายมาจากชนชาติ หลินยี่ (Lin-yi)
พวกจามเป็นชาวทะเลมีความสามารถในการเดินเรือ ต่อมาราว พ.ศ. ๙๘๙
กองทัพจีนได้ยกทัพเข้ามาทำสงครามได้เผาทำลายเมืองหลวงของพวกจามลงได้
เมื่อพุทธศตวรรษมที่
๑๐ ชาวจีนชื่อม้าตวนลิน (Ma
Tuan-Lin) ได้เขียนบันทึกเกี่ยวกับชาวหลินยี่หรือชาวจามไว้ว่า
ชาวเมืองสร้างผนังบ้านเรือนด้วยอิฐเผาแล้วฉาบปูน
หญิงหรือชายมีผ้าฝ้ายผืนเดียวห่อหุ้มร่างกาย ชอบเจาะหูเพื่อห้อยห่วงเล็กๆ
ผู้ดีสวมรองเท้าหนังพวกไพร่เดินเท้าเปล่า พระราชาทรงสวมพระมาละทรงสูง ทรงช้าง
ล้อมรอบด้วยบริพารถือธงและกลดกลั้น
พวกจามปานี้เดิมนับถือพุทธศาสนา
ต่อมาเมื่อมีพวกมลายูข้ามทะเลเข้าไปเผยแพร่ศาสนาอิสลาม
พวกจามปาจำนวนมากจึงหันไปนับถือศาสนาอิสลาม ด้วยเหตุนี้คนไทยจึงเรียกพวกจามปานี้ว่า
แขกจาม
ในพุทธศตวรรษที่ ๑๗ นั้น
อาณาจักรจามปาได้ถูกกองของพระเจ้าชัยวรมันที่ ๒ กษัตริย์ขอมโจมตี
และต่อมาในพ.ศ.๑๘๕๖ พ่อขุนรามคำแหงแคว้นสุโขทัยได้ให้กองทัพสยามยกทัพเข้าโจมตี และ
พ.ศ. ๒๐๑๔
อาณาจักรจามปาได้ถูกกษัติรย์ราชวงศ์เลของเวียดนามยกกองทัพเข้าตียึดราชธานีคือ
เมืองวิชัย (เมืองบิญดิ่ญ) ได้ การทำสงครามกับเวียดนามครั้งนี้ชาวจามเสียชีวิต
๖๐,๐๐๐ คน และถูกจับเป็นเชลยอีก ๓๐,๐๐๐ คน
จึงทำให้อาณาจักรจามปาสิ้นสูญความเป็นชาติไป โดยถูกญวนครอบครอง
และชาวจามปาบางส่วนได้พากันอพยพหนีเข้ามาในอาณาจักรสยาม
เข้ามารับราชการเป็นทหารอาณาจาม (ปา) ในกองทัพสยามสมัยกรุงศรีอยุธยา ทหารอาสาจาม
(ปา) นี้บทบาทในการรบหลายครั้ง ส่วนใหญ่มีหน้าที่รับผิดชอบด้านเรือทะเล
โดยรับหน้าที่เป็นพนักงานกำปั่นหลวงมาตั้งแต่สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชจนถึงสมัยรัชกาลที่
๕ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์
ปัจจุบันคนไทยเชื้อสายจาม (ปา) ที่นับถือศาสนาอิสลามนั้นยังเหลืออยู่ที่
ชุมชนบ้านครัว (ริมคลองแสนแสบ เขตปทุมวัน กรุงเทพฯ)
| 
