เรื่องของชนชาติไทย
เรื่องของชนชาติไทย(2)
พระเจ้าพรหม และท้าวฮุ่ง กล่าวเรียก ขุนเจือง นี้ เป็นชื่อผู้นำชนชาติคนสำคัญคือ
พระเจ้าเป็นผู้นำของพวกไทยใหญ่ และท้าวฮุ่ง
(ขุนเจือง) เป็นผู้นำของนขาติลาวจกหรือลัวะ
? ต่างตั้งบ้านเมืองอยูรมฝั่งแม่น้ำโขงมาก่อนทั้งสิ้น
และโดยชนชาตินี้ต่างมี พาน (ฆ้อง ?)
เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจและมีบทบาทในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ (เช่นเดียวกับมโหระทึกที่เกิดในยุคโลหะเมื่อ
3,000 ปี )
นอกจากนี้ยังมีเรื่องของขุนบรมปรากฏในตำนานอีกว่าพญาแถนหลวงได้ทำพิธีราชาภิเษกให้ขุนบรม
(บูฮม) ขึ้นเป็นกษัตริย์
ซึ่งมีเครื่องกษัตริย์สำหรับการเป็นกษัตริย์นั้นได้มีฆ้องวิเศษนี้อยู่ด้วยมีโคลงกล่าวถึงฆ้องใบหน้าว่า
เสียงหน่วยฆ้องปานฟ้าผ่าสุเมรุต่อมาเมื่อขุนบรมแบ่งสมบัติให้ลูกชายเจ็ดคนนั้น
ได้กล่าวว่า
ขุนลอได้รับฆ้องเป็นเครื่องยศ
ดังนั้นชนชาติตั้งบ้านเรือนอยู่ทางเหนือจึงเป็นชนชาติที่มีราก
ทางวัฒนธรรมเดียวกันคือ ถือเอา พาน
(ฆ้อง ?) เป็นสัญลักษณ์ประจำนเผ่าของตน
ในตำนานจีนโบราณจึงกล่าวถึง พานกู๊ ผู้สร้างโลก (พระพรหม)
ซึ่งถูกนำมาเล่าเป็นตำนานชนชาติของตน
ต่อมาประมาณ 500,00 ปี มนุษย์ (สมัยก่อนประวัติศาสตร์)
ได้รวมกลุ่มสร้างชุมชนที่มีหัวหน้า
มีคำเรียกคนที่เป็นหัวหน้ามนุษย์หรือชุมชนนั้น ว่า สามเจ้า-สานอว่าง
หรือ ซำอ๋วง (คล้ายๆ เรียกไตรภูมิ)
ชื่อหัวหน้านั้นคือชื่อ เจ้าฟ้า เจ้าหล้า เจ้าคน (เหมือนกับจะบอกหน้าที่ของหัวหน้าว่าเป็นหัวหน้าท้องฟ้า
หัวหน้าแผ่นดินและ หัวหน้ามนุษย์)
ก่อนพุทธกาล 2309 ปี
(บางแห่งว่า 2410 ปี) นั้น
ได้มีกษัตริย์ฟูฮี ครองบ้านเมืองดูแลราษฎร สมัยนี้จนเรียกสมัย วู้ติ๊หรือหงอเด้ คือ
ห้ากษัตริย์ ที่ได้ครองเมืองมาถึงก่อน พุทธกาล 1662
ปีจึงสิ้นราชวงศ์ ต่อมาเป็นสมัยของ สานไต๋ (กษัตริย์สามราวงศ์)
ได้แก่ราชวงศ์เหีย ราชวงศ์ษ่าง
และราชวงศ์จิว ซึ่งมีกษัตริย์แต่ละราชวงศ์ครองเมืองต่อเนื่องมา ตามลำดับ
พระเจ้าอู๋เต้ นั้นเป็นกษัตริย์องค์แรกของราชวงศ์เหีย
ครองราชย์ก่อนพุทธกาล
1662 ปี
พระองค์ทรงเป็นผู้ริเริ่มให้มีการสำรวจอาณาเขตเพื่อเขียนแผนที่
เรียกว่าอู๊ก้องกิวเจียว แปลว่า แผนที่ส่วยเก้าแคว้นของอู๊ ซึ่งปรากฏมีแคว้น
(เมืองใหญ่) ต่างๆ อยู่ 9
แห่งคือ 1. แคว้นกี เมืองหลวง 2.แคว้นชิง
3.แคว้นเอียน 4.แคว้นฉู 5.แคว้นอยี
6.แคว้นอย่ง 7.แคว้นเหลียง 8.แคว้นกิง
9.แคว้นอย่าง
บรรดาแคว้นเหล่านี้ไม่ได้กำหนดเขตแดนให้แน่นอน
ในแผนที่จึงกำหนดไว้แต่เส้นทางที่ใช้ติดต่อกัน
ในช่วงที่กษัตริย์ราชวงศ์จิวครองราชย์ เมื่อก่อนพุทธกาล
579-288 ปีนั้น
ได้เกิดเหตุการณ์รบพุ่งแย่งชิงกันเป็นใหญ่ในแคว้นต่างๆ
ระหว่างก่อนพุทธกาล 200-พุทธศักราช
288 บริเวณที่เป็นดินแดนของพวกจีนนั้น(อาณาเขตของจีน)
ยังไม่ได้ขยายเขตไปถึงทะเลหลวงตอนใต้
ได้มีมณฑลของจีน ที่ปรากฏชื่ออยู่ ดังนี้
ฮกเกี้ยน กวางตุ้ง กว่างไซ กุยจิว และยืนนาน
เป็นดินแดนที่อยู่นอกแผนที่
(นอกเขตแดน) ซึ่งเป็นแคว้นที่จีนรู้จัก
(เรียก) ชื่อว่า หมันเหยาะ เปอะ-อูต
และขึ่น-ม่าน กล่าวคือ
หมัน-เหยาะ
เป็นขื่อเรียกเขตมณฑลฮกเกี้ยน
เปอะ-อูต
เป็นชื่อเรียกเขตมณฑลกวางตุ้ง
ขึ่น-หม่าน
เป็นชื่อเรียกเขตมณฑลกุยจิวและมณฑลยูนนาน
หลักฐานจากแผนที่ที่เขียนในสมัยเจี๋ยนโกวะ นั้น
ได้ระบุถึงการรวมแคว้นของดินแดนจีนขึ้นใหม่ว่า
แคว้นอ-ย่งกับแคว้นเหลียงนั้นได้รวมกันเป็นแคว้นจี๋น
แคว้นกิงกับแคว้นอย่างได้รวมกัน เป็นแคว้นฌ้อ
| 
