การเคลื่อนย้ายดังกล่าวนั้นได้ทำให้เกิดคุณค่าเชื้อชาติของเผ่าพันธุ์มนุษย์ขึ้น ซึ่งเป็นผลถึงชนชาติต่าง ๆ ดังนี้(1)

                       1.       ชนชาติละว้า เป็นชนชาติที่วิวัฒนาการมาจากชนชาติไทย ได้เคลื่อนย้ายอพยพอยู่เสมอ เมื่อประมาณ 2,500-2100 ปี ได้มีการติดต่อกับชนชาติอินเดีย จึงถูกเรียกชื่อเป็น “สยาม” ตามผิวสีกายที่มีสีคล้ำ ไม่ดำเป็นพวกนิกรอยด์  ไม่ขาวเป็นพวกคอเคซอยด์ หรือไม่เหลืองเป็นพวกมองโกลอยด์ มีหลักฐานให้เห็นชัดว่าละว้าภูเขา ได้ตั้งถิ่นฐานบนดอยดุง  จังหวัดเชียงรายเมื่อประมาณ 1,000 ปี มีกษัตริย์ปกครองชื่อ“ละวะจักราช” สำหรับละว้าพื้นราบนั้นปรากฏว่าได้มีการตั้งบ้านเมืองทุกภาคในประเทศไทย

                2.             ชนชาติมอญ-ละว้า คือ ชนชาติที่ผสมกันระหว่าง ละว้าพื้นราบ กับชนชาติธิเบตที่อพยพเข้ามาในสุวรรณภูมิได้รับอิทธิพลศิลปวัฒนธรรมสูงสุดของอินเดีย  ทำให้มีอำนาจในการปกครองเมือง เช่น พ.ศ. 900-1,300 เมืองศิริชัย เมืองนครปฐม เมืองอยุธยา และเมืองละโว้ เป็นต้น นักโบราณคดีอ้างว่าเป็น มอญทวาราวดี

                3.             ชนชาติไทยอ้ายลาว เป็นชนชาติดั้งเดิมของเผาพันธุ์ไทย ที่อพยพเคลื่อนย้ายไปในประเทศจีนและมีมากในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ประมาณ พ.ศ. 800 ชนชาติไทยอ้ายลาวในจีน มีฐานะเป็นเพียงรัฐหนึ่งเท่านั้น ต่อมาก็อพยพมาอยู่ในสุวรรณภูมิร่วมกับชนชาติเดียวกัน

                4.             ชนชาติขอม-ละว้า เป็นชนชาติผสมระหว่าง ละว้าพื้นราบ กับชนชาตินาคา (NAKA)จากอินเดียและตอนเหนือของพม่า ที่วิวัฒนาการมาเป็นชาติขอมแท้ เมื่อ พ.ศ. 900-1,300 ปรากฏว่ามีโบราณวัตถุสถานพระพุทธรูป เทวรูป มากที่สุดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

                5.             ชนชาติชวา-ศรีวิชัย เป็นชนชาติเลือดผสมส่วนใหญ่กับชนชาติพื้นเมืองเดิมที่อพยพจากสุวรรณภูมิหลายครั้งหลายคลื่นของการอพยพ จนถึงประมาณ 15000-1200 ปี ได้ผสมกับชนชาติเลือดผสมอินเดียขึ้นและมีความเจริญสูงสุดในสมัยศรีวิชัย

                ชนชาติที่กล่าวนี้จึงเป็นส่วนหนึ่งของการวิวัฒนาการจากเผ่าพันธุ์ไทยดั้งเดิมที่อาศยอยู่บนดินแดนสุวรรณภูมิแห่งนี้มาแต่เดิม

                มนุษย์เผ่าพันธุ์ไทย เป็นครอบครัวที่มีสามีเป็นหัวหน้าครอบครัว มีภรรยา บุตร หลานและญาติพี่น้องอาศัยอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มก้อน มีความเคารพผู้มีอาวุโสและเชื่อฟังผู้ปกครอง เชื่อถือและนับถือเรื่องวิญญาณการเกิดดับ ทำให้เกิดลัทธิการนับถือและการเซ่นไหว้บรรพบุรุษ มีพิธีกรรมฝังศพ บรรจุศพ เมื่อพระพุทธศาสนาแพร่หลายแล้ว จืงมีการเปลี่ยนพิธีกรรมปลงศพจากการฝังเป็นเผาแทนและได้จัดหาสิ่งของเครื่องใช้เซ่นไหว้ศพจนเกิดการทำสิ่งของเครื่องใช้สำหรับผู้ตาย (GRAVE GOODS)

                ในการกินการอยู่นั้น ได้พบว่ามนุษย์ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีระเบียบในการกินเป็นอย่างดีมีการจัดถ้วยแบ่งจาน เบ่งอาหาร มีช้อนกลาง ช้อนประจำตัว หม้อน้ำกิน หม้อน้ำใช้  ไม่ปะปนกัน การแต่งกายมีเสื้อผ้าตามเพศชายและหญิง ทอด้วยไหม ใยไม้ ฝ้าย และเปลือกไม้  ทำลวดลายสีสันสวยงามตามฐานะ  สำหรับที่อยู่อาศัยก็สร้างเป็นบ้านเรือนใต้ถุนสูง หลังคามุงด้วยแฝกหรือหญ้าคาตลอด  จนใบไม้ขนาดใหญ่หลังคาทำแบบหน้าจั่ว ลาดชัน ตัวเรือนส่วนใหญ่ใช้ไม้ไผ่   มีห้องนอนห้องครัว ชานเรือนรับบันไดขึ้นลง แต่ละห้องจะมีหม้อน้ำหรือไหน้ำดื่มไว้ประจำห้อง

                การแต่งงานนิยมแบบตัวเดียวเมียหลายคนเพื่อต้องการเสียและลูกหลานช่วยในการเพาะปลูก การสู่ขอแต่งงานใช้เครื่องประดับ เสื้อผ้าแพรพรรณตลอดจนสัตว์เลี้ยงเป็นสินสอดสู่ขอแต่งงาน มีการแลกเปลี่ยนสิ่งของ ถ้วยชาม หม้อไห จากแหล่งผลิตเดียวกันออกไปอยู่ตามท้องที่ต่าง ๆ และมีการถ่ายทอดแบบรูปทรงและลวดลายของภาชนะ เครื่องประดับ ให้ฝึกงาน  สั่งสอบตกทอดกันตามสกุลช่าง การเขียนลายสัญลักษณ์นั้นเป็นเรื่องของบุคคลฝ่ายปกครองชั้นสูงและหัวหน้าทีทำพิธีกรรมของชุมชนนั้น