การเคลื่อนย้ายดังกล่าวนั้นได้ทำให้เกิดคุณค่าเชื้อชาติของเผ่าพันธุ์มนุษย์ขึ้น ซึ่งเป็นผลถึงชนชาติต่าง ๆ ดังนี้(2)

ตอนกลางของดินแดนสุวรรณภูมินั้น มนุษย์รู้จักทำภาชนะสำหรับหุงต้ม และเป็นภาชนะใส่ข้าว-น้ำมาเป็นเวลาไม่ต่ำกว่า 20,000 ปีแล้วในภาคตะวันออกเฉียงเหนือได้รู้จักการนำใบยาพื้นเมืองมาสูบไม่น้อยกว่า 9,000-7,000 ปีแล้ว โดยมวนด้วยใบยา ใบตองแห้ง และกลีบบัว ต่อมาประมาณ 8,000-7,000 ปี ก็มีความสามารถสร้างสรรค์กล้องยาเส้นทำด้วย  ดินเผามีลวดลายของกลีบบัวประกอบให้สวยงาม

                นอกจากนี้ยังรู้จักทำลูกกลิ้ง ลวดลายผ้าและลายหม้อไหลายเขียนสี (บ้านเชียง) ระยะประมาณ 6,000 ปีเศษ ได้มีการใช้ภาษาพูดเป็นสื่อความเข้าใจซึ่งกันและกันมีการสร้างสัญลักษณ์แทนคำพูดตามผนังถ้ำ และเพิงผา พอล่วงมาประมาณ 5,000-4,000  ปี  สัญลักษณ์นั้นก็เป็นรากฐานตัวหนังสือที่แพร่หลายในสมัยวงศ์ชางอิน(SHANG YIN  CULTURE)  ประมาณ 5,000  ปีนั้น ได้มีการคิดค้นทำข้าว หรือน้ำอ้อย หรือน้ำตาลจากต้นตาล มะพร้าว  มาหมักให้เกิดแอลกอฮอล์ และนำเปลือกไม้ รากไม้ ปรุงแต่งให้มีรสดีน่าดื่ม เล้วมีการทำกาเหล้า ไหเหล้า ด้วยเหล้าเป็นการพิเศษอีกด้วย 

                เรื่องราวของมนุษย์เผ่าพันธุ์ไทย จึงมีเริ่มต้นมาตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์และวิวัฒนาการจากยุคหิน ตั้งแต่สมัยหินเก่า (PALAEOLOTHIC PERIOD) ตั้งแต่ 10,000 ปี ขึ้นไป สมัยหินกลาง (MESOLITHIC PERIOD) ประมาณ 11,000-8,350 ปี  จนและสมัยหินใหม่  (NEOLITHIC PERIOD) ประมาณ 3,900-2,000 ปี จนถึงยุคโลหะ ที่สิ้นสุดเมื่อประมาณ พ.ศ. 1000ที่ถือกันว่า เป็นการตั้งต้นสมัยประวัติศาสตร์ (คือจารึกของพระเจ้าอิศานวรมัน นั้นมีอายุราว พ.ศ. 1185)

                ชนชาติไทยนั้นเป็นเผ่าพันธุ์ที่เก่าแก่มาก ซึ่งในปัจจุบันนี้เผ่าพันธุ์ของชนชาติไทยได้อยู่กระจัดกระจายทั่วไปในตอนใต้ของทวีปเอเชีย ตำนานและขนบธรรมเนียมของชาตินั้นยังเกี่ยวพันถึงชาติมองโกเลียและใกล้ชิดกับชาติจีน ซึ่งในจดหมายเหตุโบราณของจีนพม่า

                เผ่าพันธุ์เชื้อชาติไทยนี้ปรากฏตามจดหมายเหตุจีนโบราณว่า มุงใหญ่ หรือต้ามุง (GREATMUNG) เป็นชนชาติที่มีพวกมากและสำคัญพวกหนึ่ง ต่อมาได้มีการอพยพเข้าไปอยู่ในท้องที่ลุ่มแม่น้ำยางสีตอนเหนือตลอดจีนตอนใต้ของประเทศจีน และอยู่ทั่วไปใน อัสสัม พม่า ญวนและในเขมรบางส่วน

                ถึงแม้ว่าชนชาติไทยจะมีประวัติการมานานและอาศัยอยู่ทั่วไปนั้น ก็ยังไม่มีหลักฐานที่ปรากฏว่าชนชาติไทยในครั้งโบราณนั้นมีความเจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าชนชาติไทยในปัจจุบันนี้ซึ่งมีข้อสังเกตจากตำนานของชนชาติไทยวา ชนชาติไทยได้แยกออกเป็นหลายพวกหลายเหล่า  ซึ่งต่างก็เป็นอิสระไม่ได้รวมกันเป็นชาติใหญ่ชาติเดียวเช่นนี้ ทำให้ชาติมีกำลังอ่อนลงและไม่เจริญรุ่งเรืองเหมือนกับที่ได้รวบรวมอยู่ใต้อำนาจรัฐบาลแห่งเดียวกัน

                ความเจริญของชนชาติไทยเป็นมาอย่างไรนั้น เป็นเรื่องที่น่าศึกษาเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเรื่องราวของถิ่นเดิมหรือภูมิลำเนาดั้งเดิมของชนชาติไทย ซึ่งในคำนำของหนังสือฝรั่งเศสชื่อ “SILVE'S TO GRAMMER” ได้กล่าวถึงประวัติการของชนชาติไทยจากการแปลพงศาวดารสยามฉบับหลวง ประวัติการของเขมร ตำนานไทยฝ่ายเหนือ เชียงราย และตำนาน  เมืองลาวที่ตั้งอยู่บนลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา มีข้อความดังนี้

                “ประวัติการของชนชาติไทยนั้นเก่าแก่มาก จดหมายเหตุจีนโบราณกล่าวว่า เมื่อประมาณ 850 ปี ก่อนคริสต์ศักราช (307 ปี ก่อนพุทธศักราช)  ภูมิลำเนาเดิมของชนชาติไทยอยู่ตอนกลางลุ่มแม่น้ำเหลือง  (YELLOW SEA)  ซึ่งเป็นท้องที่มณฑลฮูเปและมณฑลโฮนาน แห่งประเทศจีนในบัดนี้ ในสมัยเดียวกันนั้นชนชาติจีนได้อพยพตั้งภูมิลำเนาอยู่ตามที่ราบในลุ่มแม่น้ำเหลืองตอนเหนือ บัดนี้เรียกว่า มณฑลแกนซู  (อยู่เหนือมณฑลเสฉวนติดต่อกับทิเบต)  โดยถูกพวกตาดรุกราน จึงได้ร่วมลงมาและปะทะกับพวกไทยเข้าเลยเกิดต่อสู้กันมาช้านานพวกไทยมีจำนวนน้อยและฝีมืออ่อนกว่าจีน เมื่อสู้จีนไม่ได้จึงพากันเดินทางร่นลงมาข้างใต้โดยทางต่างๆ กัน เมื่อประมาณ 2,000 ปีล่วงมาแล้ว

                พวกไทยส่วนมากร่นลงมาตามแม่น้ำยางสี   (YANGTZE  KIANG)   เข้าไปตั้งอยู่ในมณฑลยูนนาน ณ ที่นั้นได้ต่อสู้กับพวกพื้นเมืองเดิมเป็นเวลานานในที่สุดได้ตั้งราชอาณาจักรขึ้นเรียกว่า อาณาจักรน่านเจ้า (NAN-CHOW) ในท้องที่ที่เรียกว่าโกสัมพี   (KOSAMPHI)   และ ตั้งเมืองตาลีฟู   (TALI-FU) เป็นเมืองหลวง ต่อมาเมืองหลวงนี้ก็ได้เลื่อนไปตั้งที่พูเออร์ฟู (PU-ERH-FU) อาณาจักรนี้ครอบท้องที่มณฑลญวน นานทั้งหมด และท้องที่ตอนเหนือของสิบสองพันนาด้วย