การเคลื่อนย้ายดังกล่าวนั้นได้ทำให้เกิดคุณค่าเชื้อชาติของเผ่าพันธุ์มนุษย์ขึ้น ซึ่งเป็นผลถึงชนชาติต่าง ๆ ดังนี้(3)

อาณาจักรไทยในสมัยที่กล่าวนี้เจริญรุ่งเรืองมาก ขึ้นก็แสดงลักษณะเป็นนักรบและมีการปกครองเป็นปึกแผ่น และทั้งมีอำนาจปกครองดินแดนตลอดถึงตะวันออกในทิเบตด้วยอาณาจักรทั้ง 3นั้นคือไทย ทิเบต จีนก็ได้เกิดการต่อสู้ชิงชัยกันมาช้านานบางคราวก็เป็นไมตรีกัน  บางคราวก็สู้รบกับชาติตาดซึ่งยกรุกเข้ามาระยะเวลาที่ไทยต่อสู้ชิงชัยกันอยู่ดังนี้ เป็นเวลาประมาณถึง 400 ปีเศษ แต่อย่างไรก็ดีเมื่อจีนยกลงมารุกรานหนักขึ้นชนชาติไทยก็จำต้องอพยพมาทางใต้มาตั้งอาณาจักรขึ้นที่เมืองเชียงแสน (CHIENG SEN) บนฝั่งแม่น้ำโขง ภายหลังได้ต่อสู้กันกับพวกขอม (เขมร COMBODIANS) ต่อมาอีกนานหลายร้อยปี แต่อาณาจักรไทยที่เลือนลงมาตั้งใหม่นี้ คือเมืองหลวงเปลี่ยนเรียกต่างๆ กัน ตามสมัยที่ดำเนินมา และมีเรื่องราวอันแสดงความรุ่งเรืองเช่นเดียวกับสมัยก่อน ต่อจากนั้นได้ย้ายไปทางตะวันตกเฉียงใต้ไปตั้งอาณาจักรขึ้นที่ลุ่มแม่น้ำสาละวิน (SALWEEN) มีเมืองพุกาม (PHOU-KAM) เป็นเมืองหลวงโดยมีพวกขอมยกมารุกรานหนักขึ้น และไทยอีกพวกหนึ่งก็ได้มาสร้างเมืองเชียงใหม่ขึ้นทีแม่น้ำปิง (ME-PING)

                การอพยพลงมาทางใต้หาได้หยุดยั้งไม่ ยังคงอพยพเรื่อยๆ มา คือลงตามแม่น้ำเจ้าพระยาจนมาถึงอาณาจักรไทยอันมีอำนาจขึ้นทางใต้ มีเมืองอยุธยา (AYUTHAYA) เป็นเมืองหลวง

ประมาณ ค.ศ.1305 (พ.ศ. 1858) ในรัชกาลของพระเจ้าอู่ทอง และต่อมาได้เลื่อนเมืองหลวงมาตั้งที่บางกอก (กรุงเทพ) อันเป็นที่มีความเจริญยิ่งในอาณาจักรไทยปัจจุบันนี้

                การที่ชนชาติไทยอพยพลงมาทางใต้นั้นมีโอกาสขยายตัวประสบความเจริญได้ดีกว่าอยู่ถิ่นเดิมมาก แต่เมื่อระบาดลงที่นั่นได้แยกย้ายออกเป็นหลายพวกด้วยกันบางทีก็ต่อสู้กันเอง  บางทีก็สู้พวกพื้นถิ่น  แล้วในที่สุดก็ตั้งรวบรวมกันเป็นปึกแผ่นมีหัวหน้าปกครองพวกไทยต่างๆ นั้นไม่ว่าอยู่ในถิ่นเดิมหรือพวกที่ระบายลงมา   เช่น  พวกไทยที่อยู่ในมณฑลกวางชีในประเทศจีน และที่อยู่ใน ประเทศตั๋งเกี๋ย (ที่ระบาลงมา) ต้องอยู่ในอำนาจของจีนและญวนและสมาคมปะปนกับพวกเหล่านั้น ทำให้กริยา ภาษา คำพูด ตลอดจนตัวหนังสือค่อย ๆ กลายไปเป็นเหมือนพวกที่สมาคมนั้นๆ ยิ่งขึ้นไปทุกที

                จากข้อความในหนังสือ“ SILVE S TO GRAMMAR” นี้ ทำให้สรุปได้ว่า ชนชาติไทยนั้นมีภูมิลำเนาเดิมอยู่ในประเทศจีนปัจจุบันแถบตอนกลางลุ่มแม่น้ำเหลือง เขตมณฑลฮูเป และมณฑลโฮนานแล้วอพยพลงมาทางใต้แยกย้ายไปอยู่ตามดินแดนต่างๆ ในดินแดนสุวรรณภูมิ

                ไม่ว่าจะมีการสำรวจขุดค้นที่ดินแดนถิ่นเดิมของชนชาติไทย ก็ไม่เคยพบว่ามีหลักฐาน  อื่นใดที่ยืนยันได้ว่า เป็นแหล่งเดิมของชนชาติไทยที่เคยอาศัยอยู่มาก่อน ประกอบกับได้มีการสำรวจพบเรื่องราวของมนุษย์ก่อนประวัติศาสตร์ในดินแดนสุวรรณภูมิ ที่บ้านเก่าจังหวัดกาญจนบุรี ที่บ้านเชียงจังหวัดอุดรธานี เป็นต้น จึงเป็นหลักฐานใหม่สำหรับยืนยันว่า มนุษย์เผ่าพันธุ์ไทยน่าจะมีถิ่นฐานอยู่ที่ดินแดนแถบนี้มากกว่าตอนเหนือของประเทศจีน เพราะพบเครื่องมือเครื่องใช้ของมนุษย์ก่อนประวัติศาสตร์ที่มีวัฒนธรรมแพร่หลายไปยังดินแดนต่าง ๆ ถึงตอนเหนือของจีน และวัฒนธรรมเครื่องปั้นดินเผาที่เชื่อว่าน่าจะเป็นเอกลักษณ์ของชนชาติไทยที่ยังถ่ายทอดความคิดสร้างสรรค์กันต่อ มาจนทุกวันนี้ 

                ถ้าชนชาติไทยมีถิ่นเดิมอยู่ในสุวรรณภูมิมาก่อน การอพยพของคนไทยนั้นต้องเปลี่ยนขึ้นไปทางเหนือหรือทุกทิศทาง เหมือนการขยายอาณาบริเวณของประเทศและเผาพันธุ์ น่าจะเป็นไปไม่ว่าชนชาติไทยสามารถขึ้นไปจัดตั้งอาณาจักรในดินแดนของประเทศจีน และมีความสัมพันธ์กับจีนอย่างแน่นแฟ้น เท่ากับสนับสนุนให้ชนชาติจีนเป็นชนชาติหนึ่งที่มีความเจริญมาก่อนชนชาติไทย และอาจจะเป็นความจริงในข้อที่ว่า ชนชาติจีนนั้นมีวัฒนธรรมและศิลปกรรมที่เจริญรุ่งเรืองจนสามารถสร้างสิ่งก่อสร้างมโหฬารอย่างกำแพงเมืองจีน ตรงกันข้ามหรือวัตถุทางศิลปกรรมใดที่แสดงถึงความเจริญสูงสุดที่มีมาก่อนจีน

                ในเหตุผลอย่างหนึ่งที่น่าศึกษาคือ ถ้าชนชาติไทยเป็นชนชาติที่มีความเจริญมาก่อนจีน  ก็น่าจะมีหลักฐานอื่นใดปรากฏ จะเป็นไปได้หรือ ของประเทศจีนปัจจุบัน ส่วนชนชาติไทยเป็นเผ่าพันธุ์ที่อยู่ทางตอนใต้ของประเทศจีน  อยู่แถบสุวรรณภูมิและชนชาติไทยส่วนหนึ่งอพยพขึ้นไปมีอำนาจหรือรับเอาวัฒนธรรมของชนชาติจีนหรือเป็นส่วนหนึ่งของประเทศจีน ดังนั้น วัฒนธรรมของชนชาติไทยจึงผสมผสานไปกับวัฒนธรรมที่เจริญแล้ว เรื่องนี้นักโบราณคดี จึงยึดเอาวัฒนธรรมของเครื่องปั้นดินเผาเป็นเหตุผลในการที่จะชี้ให้เห็นว่า ชนชาติไทยเจริญมาบ้างและนำไปดัดแปลงให้ดีขึ้นโดยรับเอาวัฒนธรรมของชนชาติอื่นมาช่วย เป็นเรื่องที่น่าศึกษาหาข้อยุติว่า ชนชาติไทยนั้น  ถิ่นเดิมอยู่ที่ไหน  และมีวัฒนธรรมที่เจริญกว่าชนชาติจีนจริงหรือไม่ ?

                ไท หรือ ไทย นี้หมายถึงอิสรภาพหรือเสรีภาพ (FREE) แต่ชนชาติจีนหมายถึง “ใหญ่” จะใช้เรียกชนชาติไทยในฐานะที่มีพวกมากหรือ ไม่มีความแจ้งชัด และการเรียกชื่อ ไทยหรือ ไทยนั้น จะมีความหมายจริงๆ อย่างไร เป็นเรื่องที่เพียงแต่ข้อสันนิษฐานเท่านั้น

                -               ชนชาติไทยที่ตั้งภูมิลำเนาอยู่ทั่วไปในมณฑลเสฉวน เรียกตัวเองว่า ไทย ไม่ชอบให้เรียกชื่อเป็นอย่างอื่น แม้ว่าชนชาติจีนจะเรียกเขาว่า ทูลี (TU-LI) หรือ ทู เรน (TU-REN) 

                -               ชนชาติไทยที่เมืองกวางนาน (KWANGNAN หรือ KWANDNANFU) ซึ่งอยู่ในมณฑลยูนนานตอนตะวันออกเฉียงเหนือ เรียกตัวเองว่า ไทยย้อย (TAI YOI)

                -               ชนชาติไทยที่อยู่ในมณฑลไกวเจา ไมได้เรียกตัวเองว่า ไทย เรียกกันทั่วไปวา จุงเจีย (CHUNG CHIA) หรือ ทู เยน (TO-JEN) หรือ ทู เรน แต่ในหนังสือปทานุกรมของผู้สอนศาสนาโรมันคาทอลิกในมณฑลไกวเจา เรียก ไดออย (DIOI) ถ้าสะกดเป็นภาษาสเปนว่าย้อย (YOI)

-               ชนชาติไทยที่อยู่ในพม่า พม่าเรียกว่า ชาน (SHAN) และมีหมู่บ้านพวกชาน อยู่ถึงลุ่มแม่น้ำปูทูโห (PU-TO-HO) ประเทศจีนซึ่งอพยพขึ้นมาอยู่หลายร้อยปีแล้ว  ชนชาติไทยแม้จะเรียกกันหลายชื่อก็ดาม ก็ยังถือว่าเป็นชนชาติเดียวกัน