ขุนแผนแสนโศกสงสารน้อง |
นิ่งนั่งฟังวันทองให้อัดอั้น |
นางหันมากอดเท้าเข้าจาบัลย์ |
ขุนแผนนั้นซบหน้ากับหลังเมีย |
สะท้อนสะทึกสะอึกสะอื้นให้ |
ออกปากน้ำตาไหลลงราดเรี่ย |
เสียแรงทรมานตัวทั้งผัวเมีย |
เขี่ยดินเลี้ยงกันเหมือนหนึ่งนก... |
...ถึงสุดแสนลำบากยากไร้ |
เจ้าสู้ทนได้ไปกับผัว |
จนพฤกษาหายากกินรากบัว |
ชั้นชั่วข้าวสักเม็ดไม่พานพบ |
แปดเดือนเรือนชานมิได้เห็น |
แสนเข็ญพาน้องวันทองหลบ... |
...เหมือนเจ้าตายจากพี่ทีหนึ่งแล้ว |
ต้องคลาดแคล้วพี่ตั้งแต่เศร้าหมอง |
อยู่ในคุกทุกข์ถึงคะนึงตรอง |
สองทุกข์สามทุกข์เข้าทับใจ... |
...ได้พบผัวพูดกันแต่กลางคืน |
พอนอนตื่นไม่ทันตะวันสาย |
ก็เกิดความลามวุ่นขุ่นระคาย |
ลงปลายน้องรักจักวายชนม์... |
...คนอื่นหมื่นแสนก็คุ้มรอด |
ยอดรักคนเดียวไม่คุ้มได้ |
จำเพาะเด็ดดวงจิตปลิดเอาไป |
ช่างกระไรพ้นที่จะป้องกัน... |
...ขุนแผนฟังคำที่ร่ำว่า |
ไม่ออกปากพูดจาต่อไปได้ |
สุดคิดอัดอั้นให้ตันใจ |
สุดอาลัยล้มผางลงกลางดิน |