เวียดนาม ไม่มีศาสนาประจำชาติของตนเองมาแต่เดิม มีแต่ลัทธิขงจื้อและเต๋า ตามอย่างชาวจีน เมื่อครั้งยังอยู่ในดินแดนจีนทางใต้ ชาวเวียดนามมีความเชื่อ และนับถือดวงวิญญาณบรรพบุรุษ มีการเซ่นไหว้ดวงวิญญาณของผู้ตาย โดยถือว่า "คนตายปกครองคนเป็น" คือ ผู้ที่มีชีวิตอยู่ต้องเคารพเชื่อฟังถ้อยคำโอวาทของบิดามารดา หรือบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้ว เพราะดวงวิญญาณเหล่านี้จะคอยปกปักรักษาให้พวกเขาได้รับความสุข พ้นจากโรคภัยไข้เจ็บ และอันตรายทั้งหลายทั้งปวง และจะทำให้เกิดเหตุร้าย หรืออันตราย เมื่อเขาไม่เคารพต่อดวงวิญญาณนั้น ๆ
            ชาวเวียดนามนับถือศาสนาเป็นแบบผสมคล้ายจีนคือ ส่วนใหญ่นับถือลัทธิเต๋า (Taoism) และศาสนาพุทธ นอกจากนั้นมีนับถือศาสนาคริสต์ นิกายโรมันคาธอลิค เกาได๋ (Coa Dai) ฮัวเหา (Hoa Hao) และขงจื้อ ส่วนศาสนาฮินดู และศาสนาอิสลาม มีผู้นับถือน้อยมาก
            ลัทธิเต๋า (Taoism)  มีเล่าจื้อเป็นเจ้าของลัทธิ ได้ตั้งลัทธินี้ขึ้นในประเทศจีน เมื่อประมาณ ๒,๕๐๐ ปีมาแล้ว ชาวเวียดนามนับถือลัทธิเต๋าตามอย่างจีน มีผู้นับถือลัทธิเต๋าอยู่ประมาณร้อยละ ๑๐
            หลักการของลัทธิเต๋า ถือว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกย่อมออกมาจากเต๋า และเต๋าบันดาลให้เป็นไป หรือให้เกิดโดยเฉพาะในเรื่องธรรมชาติ ถือว่ามนุษย์ที่เกิดมาเป็นแต่เพียงส่วนหนึ่งของสากลโลกเท่านั้น และถือกำเนิดมาจากเต๋า เหมือนกับสิ่งอื่น จึงต้องปล่อยให้เป็นไปตามกฎของเต๋า (ธรรมชาติ)
            คำสั่งสอนของลัทธิเต๋า คล้าย ๆ กับที่มีปรากฎในศาสนาพุทธ เช่น จะตอบแทนความร้ายด้วยความดี ผู้ใดรู้จักผู้อื่นก็เป็นบัณฑิต แต่ผู้ใดรู้จักตนเองก็เป็นผู้ที่ตื่นแล้ว ผู้ใดชนะตนก็เป็นผู้มีเดช ผู้ใดรู้จักพอผู้นั้นเป็นคนมั่งมี ลักษณะของความดีเหมือนน้ำ เพราะมีคุณแก่สิ่งทั้งปวง ฯลฯ
            ในพระพุทธศาสนามีไตรรัตน์ ลัทธิเต๋ามีไตรสุทธิ (ซัมเชง) คือ เทพผู้บริสุทธิ์สามได้แก่ เล่าจื้อ พ่วนโกว และเง็กเซียนฮ่องเต้ และยังมีไตรมูล (ซำหงวน) ได้แก่ ฟ้า ดิน และมนุษย์
            ชาวเวียดนามนับถือลัทธิเต๋าพร้อมกันกับลัทธิขงจื้อ ต่อมาระยะหลังลัทธิเต๋าได้เสื่อมถอยลงไปมาก เนื่องจากอิทธิพลทางตะวันตกแผ่ขยายเข้าไป
            ศาสนาพุทธ  ชาวเวียดนามนับถือพุทธศาสนาฝ่ายมหายานถึงร้อยละ ๘๐ โดยนับถือในรูปลักษณะต่าง ๆ แต่พุทธศาสนาในเวียดนามไม่ได้มีรากฐานที่ดีนัก เดิมพระสงฆ์นับว่ามีอิทธิพลเหนือประชาชนมาก และมีอิทธิพลสูงในทางการเมืองด้วย และยังมีบทบาทในพิธีกรรมต่าง ๆ
            พุทธศาสนา ได้แผ่เข้าไปสู่อาณาจักรเวียดนาม เมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๐ ในรัชสมัยพระเจ้าลี้นามเด๋ พุทธศาสนามียุคที่รุ่งเรืองจนในสมัยราชวงศ์ลี้ และราชวงศ์เตริ้น เป็นศาสนาของประชากรส่วนใหญ่มาตราบเท่าปัจจุบัน นิกายในฝ่ายมหายานในเวียดนามที่เจริญมีอยู่สองนิกายคือ นิกายสุขาวดี ซึ่งมีคติหนักไปทางศรัทธา และนิกายธยาน ซึ่งมุ่งไปทางปัญญา คัมภีร์ในพระศาสนาเดิมเป็นอักษรจีน ต่อมาได้เปลี่ยนมาใช้อักษรโรมันแทน เมื่อฝรั่งเศสเข้ามาปกครอง ในเวียดนาม มีองค์การพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน กระจายอยู่ทั่วไป เดิมที่สำคัญที่สุดคือ พุทธสมาคมกลาง หรือสมาคมกลางของชาวพุทธ
            ศาสนาเกาได๋ (Cao Dai)  เป็นศาสนาใหม่ ที่เกิดขึ้นในเวียดนาม มีผู้นับถืออยู่ประมาณร้อยละห้า คำว่า เกาได๋ แปลว่า สูง หรือสูงสุด คือ บัลลังก์ของจักรพรรดิ์ เป็นศาสนาที่มีผู้นับถือกันอย่างกว้างขวางในชนบททางใต้ของเวียดนาม มีพื้นฐานมาจากพุทธศาสนา จุดศูนย์กลางของศาสนาเกาได๋อยู่ที่เมืองเตย์นิน เดิมศาสนาเกาได๋ มีอิทธิพลทางการเมืองอยู่ไม่น้อย
            ศาสนาเกาได๋ เกิดขึ้นในเวียดนามเมื่อปี พ.ศ.๒๔๖๒ ผู้ก่อตั้งชื่อ โงวันเจียว เป็นผู้ที่ได้รับการเคารพสักการะในฐานะ ผู้มีคุณธรรมวิเศษ ซึ่งเชื่อมั่นในลัทธิวิญญาณอย่างแน่วแน่ ศาสนาเกาได๋เป็นศาสนาลูกผสม โดยรวมหลักธรรมของพุทธศาสนา ลัทธิขงจื้อ ลัทธิเต๋า และคริสตศาสนา เข้าด้วยกัน และศาสนาเกาได๋ถือว่า ผู้เป็นศาสดาของศาสนาต่าง ๆ คือ พระผู้เป็นเจ้าสูงสุดองค์เดียวกัน ได้อวตารมาเกิดในกาละเทศะต่าง ๆ กัน ในภูมิภาค และขนบธรรมเนียมประเพณีแตกต่างกัน แต่หัวใจของศาสนาเหมือนกัน ดังนั้นจึงเป็นบาปอย่างมหันต์ ที่จะทำให้ศาสนาต่าง ๆ เป็นปฎิปักษ์กัน
            ศาสนาเกาได๋ สอนให้มีศรัทธาในพระเจ้าองค์เดียว รับรองการมีอยู่และเกิดใหม่ของวิญญาณ และรับรองว่า เมื่อตายไปแล้ว มนุษย์ต้องได้รับผลจากการกระทำของตนตามกฎแห่งกรรม สอนให้นับถือผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว นับถือบรรพบุรุษ รักความดี และความยุติธรรม
                ศาสนาฮัวเหา (Hoa Hao)  เป็นศาสนาใหม่ที่เกิดขึ้นในเวียดนาม เมื่อปี พ.ศ.๒๔๘๒ ที่หมู่บ้านฮัวเหา บริเวณดินแดนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง ผู้ตั้งศาสนาคือ ฮิน พูโซ โดยอาศัยพุทธศาสนาเป็นพื้นฐาน มีผู้นับถือประมาณสองล้านคนเศษ  ได้นำวิธีการรักษาโรค การบรรเทาความเจ็บปวด การผ่าตัดโดยวิธีภาวนาจิต สอนให้ผู้นับถือทำจิตให้สงบก่อนเข้าไปนมัสการในวิหารทุกครั้ง
                    คำสอนของฮังเหา มีชื่อว่าซัมยานหรือซัมเกียน ประกอบด้วยบทสวดมนต์และคำพยากรณ์ มีสาระสำคัญให้แสดงความนับถือพระพุทธเจ้า อยู่ภายในจิตใจของตนเอง โดยไม่จำเป็นต้องไปประกอบพิธีสักการะต่อเจดียสถาน ระลึกถึงพระพุทธเจ้าบรรพบุรุษ และวีรบุรุษ ถือว่าเป็นสัมมาปฏิบัติ  ฮินห์ ผู้โซ ได้เริ่มทางการเมือง โดยได้ตั้งพรรคสังคมประชาธิปไตยขึ้นในปี พ.ศ.๒๔๘๖ แต่หลังจากนั้นไม่นาน ท่านก็ถูกพวกเวียตมินห์ฆ่าตาย
                ศาสนาคริสต์  คริสตศาสนานิกายโรมันคาธอลิกได้เริ่มเผยแพร่ในเวียดนามเมื่อประมาณปลายพุทธศตวรรษที่ ๒๑ มีผู้นับถือประมาณ ๑.๕ ล้านคนเศษ  ศาสนาคริสต์มีบทบาทมากขึ้นในทางการเมือง โดยรัฐบาลฝรั่งเศสได้ใช้เป็นเครื่องมือในการยึดครอง และปกครองเวียดนาม และมีอิทธิพลในด้านต่าง ๆ ในหมู่ชนชั้นปกครอง ด้านการศึกษา การสาธารณสุข และกฎหมาย ในใจกลางเมืองไซ่ง่อน (โฮจิมินห์) มีโบสถ์ชื่อเซนต์ปอล ซึ่งเป็นโบสถ์คริสต์ที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย
                ส่วนคริสตศาสนานิกายโปรเตสแต๊นท์ได้เข้าสู่ประเทศเวียดนาม เมื่อกลางพุทธศตวรรษที่ ๒๕ โดยคณะมิชชันนารีจากประเทศแคนาดา นำมาตั้งรกรากที่เมืองดานัง เมื่อปี พ.ศ.๒๔๕๔  ได้รับความสนใจเพิ่มขึ้นในเวียดนาม และมีความมั่นคงยิ่งขึ้นหลังสงครามมหาเอเชียบูรพา
                ลัทธิขงจื๊อ  มีส่วนคล้ายลัทธิเต๋าบางส่วน และบางส่วนก็คล้ายพุทธศาสนา โดยมีรากฐานมาจากจีน เป็นความเชื่อที่ปะปนกันระหว่างปรัชญากับศาสนา  ซึ่งถือกำเนิดจากขงจื๊อ ปรัชญาเมธีของจีนเมื่อ ๒,๕๐๐ ปีมาแล้ว
                อดีตจักรพรรดิเวียดนามตลอดจนประชาชนได้ยึดถือและปฏิบัติตามคำสอนของลัทธิขงจื๊ออย่างแพร่หลาย โดยนับถือควบคู่ไปกับพุทธศาสนาและลัทธิเต๋า ต่อมาในพุทธศตวรรษที่ ๒๔ เวียดนามตกเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศส ลัทธิขงจื๊อจึงเริ่มเสื่อมลงเป็นลำดับ เนื่องจากอิทธิพลของสังคมยุคใหม่ และวัฒนธรรมตะวันตก ที่หลั่งไหลเข้าสู่ประเทศเวียดนาม
การเมืองและการปกครอง