การครอบครูและการไหว้ครู  คณะละครชาตรีเคารพเศียรพ่อแก่ทุกคณะ จะมีเศียรพ่อแก่ประจำคณะ ประจำบ้าน ศิษย์ทุกคนจะเคารพบูชากราบไหว้ ส่วนใหญ่แล้วเศียรพ่อแก่จะสวมไว้บนแท่น เช่นเดียวกับชฎาหน้าพระ หน้านาง หัวยักษ์ หัวลิง หน้าม้า และหัวละครที่ต้องมีลักษณะเฉพาะอื่น ๆ เศียรเหล่านี้จัดไว้เป็นหมวดหมู่ เวลาบูชาก็บูชาเศียรพ่อแก่ ส่วนเศียรอื่น ๆ ทุก ๆ ครั้งที่แสดงจะสวมออกแสดงหน้าฉากก็จะยกเศียรนั้น ๆ ขึ้นทูนไว้เหนือหัว บูชาเหมือนกัน
                    การฝึกปี่พาทย์  ครูฝึกปี่พาทย์รับสมัครลูกศิษย์ด้วยการไหว้ครู ฝากตัวเป็นศิษย์ด้วยสิ่งของสำหรับไหว้ครูครบถ้วน เมื่อเริ่มฝึกซ้อมก็จะใช้วิธีต่อเพลง เช่น เริ่มต้นตรงเพลงสาธุการ หรือเพลงหน้าพาทย์ชนิดหนึ่งในจะพวกเคารพครู บูชาชุมนุมเทวดา อันเป็นเพลงในอันดับแรกของชุดโหมโรง ฆ้องวงมักมีการตีที่คู่สี่คู่แปด ไล่เสียงได้เหมือนกับกุญแจดนตรีสากล แต่ด้วยเหตุที่ครูยุคก่อน ๆ ท่านคต่อเพลงกันมาโดยไม่ได้ศึกษาโน้ต จึงสอนต่อสู่ศิษย์ด้วยการต่อเพลงเช่นกัน ศิษย์ต้องหมั่นเข้าวงฝึกซ้อมอยู่เสมอ พอแม่นยำท่อนหนึ่งแล้วก็ต่อเพลงท่อนอื่น ๆ ต่อไปอีก เมื่อเก่งแล้วจึงจะมีการเล่นทาง ที่ชอบนำมากล่าวกันว่าทางใครทางมัน ที่จริงทางเพลงของแต่ละคนมีลูกเล่นต่างกัน เมื่อฝึกฝนพอปรับเปลี่ยนเครื่องเล่นได้ ครูก็มักจะอนุญาตให้ต่อเพลงด้วยเครื่องชนิดอื่นได้
                    หลังจากแยกกันเรียนรู้จนเป็นศิลปินได้แล้วก็มีการซ้อมร่วมกันระหว่างวงปี่พาทย์กับคณะละคร
                    ในแต่ละปีคณะละครจะมีงานไหว้ครูประจำปี ซึ่งจะต้องเอาเศียรพ่อแก่มาบูชาด้วยเสมอ เศียรอื่นก็นำมาวางเรียงรายในพิธีด้วย พิธีบูชาครูเริ่มที่การบูชาพระพุทธ มีพิธีสงฆ์ พิธีบูชาครู ครูรับศิษย์ เป็นการสร้างความสมานสามัคคีของบศิษย์รุ่นต่าง ๆ ที่มาร่วมพิธีกันอย่างคับคั่ง
                ทะแยมอญ  ชาวรามัญปากลัดสมัยโบราณนิยมเล่นทะแยมอญในทุกโอกาส ทั้งงานขึ้นบ้านใหม่ งานเทศกาล ตรุษสงกรานต์ งานกฐิน และงานศพ เป็นการร้องเพลงมอญหรือร้องประกอบการรำ เนื้อหาเพลงมีทั้งการโต้ตอบ การเกี้ยวพาราสี ใช้ดนตรีประกอบคือซอ จะเข้มอญ กลอง ฉิ่ง เป็นต้น เครื่องดนตรีจะใช้กับการขับลำนำแบบพื้นบ้าน เนื้อเพลงกล่าวถึงการชมธรรมชาติ ชมความงามของหญิงสาว ลักษณะของเพลงเป็นแบบร้องโต้ตอบเกี้ยวพาราสีกัน มีการร่ายรำประกอบ ร้องเพลงทำนองอ่อนหวาน ใช้ภาษามอญเป็นคำร้อง
                ฟ้อนมอญสิบสองภาษา  เป็นศิลปะชั้นสูง ใช้วงปี่พาทประกอบการรำ ชาวรามัญปากลัดได้ต้นแบบการรำมาจากชาวมอญปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี
                การฟ้อนดังกล่าวไม่ทราบว่าต้นแบบมาจากที่ใด แต่ผู้ที่นำมาเผยแพร่คือ ครูปี่พาทย์มอญ ซึ่งได้ถึงแก่กรรมไปแล้ว ได้คิดประดิษฐท่ารำเพิ่มขึ้น ประกอบกับเพลงมอญที่มีท่าทำนองช้า การจัดท่ารำ กำหนดขึ้นสิบสองท่า
    ภาษาและวรรณกรรม
                ไตรปิฎกพระร่วง มหาช่วยวัดปากน้ำ   (วัดกลางเมืองสมุทรปราการ)  ได้มีการจารขึ้นไว้ในรัชสมัยสมเด็จพระเจ้าตากสิน ฯ เมื่อปี จ.ศ.๑๑๔๐   พิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ.๒๔๕๖  ต้นฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ ได้มาจากเมืองเพชรบุรี เป็นหนังสือ ๑๐ ผูก
                วรรณกรรมที่เกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตโบราณคดีและศาสนา   เป็นภาษามอญ ที่พระประแดง ภาษาถิ่นที่สาขลา  บันทึกในสมุดข่อย ส่วนใหญ่เป็นตำรายา จารในใบลานได้แก่ พระไตรปิฎก อักขระบนผิวหนัง ได้แก่ การสักยันต์ เพลงกล่อมลูก การทำขวัญนาค
             ศาสนาและประเพณี   ชาวสมุทรปราการส่วนใหญ่นับถือศาสนาตามที่บรรพบุรุษนับถืออยู่  คุ้นเคยกับหลักธรรมคำสอนในศาสนาพิธีที่เคยปฎิบัติ มีผู้นับถือสาสนามากตามลำดับคือ พุทธศาสนา ศาสนาอิสลาม ศาสนาคริสต์ และศาสนาฮินดู
                 สงกรานต์  เมื่อดวงอาทิตย์โคจรเข้าสู่ราศีเมษ เรียกว่า วันมหาสงกรานต์ ถือเป็นวันขึ้นปีใหม่ เวลากลางวันและกลางคืนเท่ากัน เรียกในภาษาโหรว่า มัธยมกาล