เมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ ๒ - ๓ นักบวชพราหมณ์เผ่าดราวิเดียน ทางภาคใต้ของอินเดียได้เดินทางด้วยเรือจากอินเดีย มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก ข้ามทะเลอันดามัน ได้พากันมาหลายคณะหลายพวก มาขึ้นฝั่งทางชายทะเลตะวันตกของแหลมปลายแถบเมืองมะริด ทวาย มลิวัลย์ มีพวกที่ขึ้นฝั่งที่บ้านทุ่งตึก บนเกาะพระทอง อำเภอคระบุรี ปัจจุบัน จังหวัดพังงาวปัจจุบัน
            หลังจากที่พวกพราหมณ์รู้ภูมิภาคตะวันออกของทวีปเอเซียแล้ว พราหมณ์ที่เป็นพ่อค้าก็เริ่มใช้เส้นทาง โดยผ่านช่องแคบ จากปากคลองปกาไส ไปออกปากแม่น้ำตาปี ที่อ่าวบ้านดอน โดยผ่านพื้นที่ของอำเภอคลองท่อม จังหวัดกระบี่ ไปตามช่องแคบที่อยู่ระหว่างเขาหน้าแดงหน้าเรืองของยตำบลพรดินนา ไปตามร่องน้ำที่เป็นคลองสินปุน แล้วไปบรรจบกับแม่น้ำตาปี ในเขตอำเภอทุ่งใหญ่ จังหวัดนครศรีธรรมราช ผ่านเข้าเขตจังหวัดสุราษฎร์ธานี ที่อำเภอเวียงสระ อำเภอพระแสง อำเภอพุนพิน แล้วออกทะเลที่อ่าวบ้านดอน
            พวกพราหมณ์พ่อค้าได้ใช้เส้นทางนี้อยู่หลายร้อยปีจนช่องแคบดังกล่าวตื้นเขิน ใช้เดินเรือไม่ได้ พ่อค้าอินเดียก็ใช้การแล่นเรือผ่านสิงคโปร์ ที่อยู่ทางปลายสุดของแหลมมลายู เพื่อไปตะวันออกไกลคือจีนและญี่ปุ่น โดยแล่นเรือเรียบริมฝั่งแหลมมลายูด้านวตะวันออกผ่านเมืองนราธิวาส ปัตตานี สงขลา นครศรีธรรมราช และอ่าวบ้านดอนในจังหวัดสุราษฎร์ธานี แล้วมุ่งไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ ๒๐ องศา เข้าทะเลจีนใต้จนถึงประเทศจีน ญี่ปุ่น และเกาหลี

            พ่อค้าชาวอินเดียเหล่านี้ ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพราหมณ์ ฮินดู เมื่อไปถึงเมืองไหนก็ปฏิบัติตามลัทธิศานาของตน ณ ที่นั้น มีร่องรอยให้เห็นอยู่ในแถบประเทศมาเลเซียตอนบน ในรัฐเคดาห์มีโบสถ์พราหมณ์เก่าแก่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำบาตู ปาฮัต มีอายุกว่าพันปี และที่อำเภอยะรัง จังหวัดปัตตานี
            พราหมณ์รุ่นแรกที่ตั้งหลักอยู่ที่บ้านทุ่งตึก บนเกาะพระทอง แล้วต่อมาได้อพยพเข้ามาบนแผ่นดินใหญ่ ตั้งชุมชนที่บ้านคูลา ปัจจุบันคือคูระบุรี จากนั้นได้ย้ายไปอยู่ที่ปากน้ำตะกั่วป่า เรียกหมู่บ้านของตนว่า ตะโกลา  เมื่อกว่าพันปีมาแล้ว ได้สร้างเทวสถานขึ้นที่เชิงเขาเหล ตำบลรามณีย์ อำเภอตะกั่วป่า เมื่อประมาณปี พ.ศ.๑๙๘๕  ต่อมาบางส่วนได้อพยพข้ามเขาศก ไปทางตะวันออกเข้าสู่เขตจังหวัดสุราษฎรธานี แล้วเดินทางเลียบลำแม่น้ำตาปี ถึงอำเภอท่าขนอน และอำเภอพุนพิน  จากอำเภอพุนพินได้แบ่งออกเป็นสองพวก โดยมุ่งไปทางฝั่งทะเลตะวันออกของแหลมมลายูพวกหนึ่ง  อีกพวกหนึ่งเดินบกไปทางทิศใต้ ไปตั้งชุมชนที่อำเภอเวียงสระปัจจุบัน

            ความเป็นมาของพราหมณ์ในนครศรีธรรมราช  เมื่อต้นสมัยอยุธยาประมาณปี พ.ศ.๑๘๙๓  เจ้าเมืองรามนคร หรือพาราณสี ในอินเดียได้ส่งราชทูตเข้ามาเจริญทางพระราชไมตรีกับกษัตริย์ไทย กษัตริย์ไทยได้ทรงขอเทวรูปของคณะพราหมณ์ เพื่อเป็นเครื่องหมายแห่งมิตรภาพ  คณะพราหมณ์ได้จัดเตรียมเทวรูป และเครื่องประกอบตามลัทธิคือ พระนารายณ์ พระศรีลักษมี พระมเหวารีย์บรมหงส์ และชิงช้าทองแดง  ขณะเดินทางเรือผ่านช่องแคบมะละกา ได้เกิดพายุใหญ่ พัดพาเรือของคณะพราหมณ์เข้าสู่เมืองท่าตอนใต้ของไทย ทางฝั่งตะวันตกของแหลมมลายูคือ ท่าเมืองปะเหลียน ในเขตเมืองตรัง เมืองตรังขึ้นกับเมืองนครศรีธรรมราช ซึ่งอยู่ในปกคอรงของกรุงศรีอยุธยา ทางกรุงศรีอยุธยาได้ส่งเรือรบมารับถึงท่าเรือเมืองปะเหลียน  แต่ได้เกิดเหตุการณ์เป็นทำนองว่า เทวรูปจะไม่ไปยังกรุงศรีอยุธยา และจะอยู่ในอาณาจักรนครศรีธรรมราช ในบริเวณตำบลท่าน้ำใกล้วัดเสนาเมืองปัจจุบัน  กำหนดให้เป็นเทวสถานของคณะพราหมณ์ ได้สร้างอาคารที่เรียกว่า โบสถ์พราหมณ์ หอพระอิศวร หอพระนารายณ์ และเสาชิงช้า ขึ้นตามลัทธิศาสนาพราหรณ์ ตั้งแต่นั้นมา
            นำลัทธิพราหมณ์เข้าสู่ราชพิธี  เมื่อมีสกุลพราหมณ์เพิ่มจำนาวนมากขึ้นตามลำดับพวกพราหมณ์ที่ม่จากฝ่ายเหนือคือ พวกที่อพยพผ่านมาทางตะกั่วป่า ข้ามเขาศก เข้าสู่ชานเมืองนครศรีธรรมราชบริเวณพุนพิน ท่าทอง ดอนสัก ขนอม สิชล ท่าศาลา จนเข้าตัวเมือง เข้ามาสมทบกับพวกพราหมณ์ที่มาจากพาราณสี ซึ่งได้มาอยู่ที่เมืองนครศรีธรรมราชก่อน ทั้งสองพวกเข้ากันได้สนิท ตั้งวงศ์สกุลพราหมณ์เป็นปึกแผ่นขึ้นในเมืองนครศรีธรรมราช  เจ้าเมืองนครศรีธรรมราชเมื่อมีพิธีการอย่างใด ก็นิยมให้พราหมณ์มาประกอบพิธีให้อย่างกษัตริย์ในอินเดีย เช่น พิธีตรียัมปวาย พิธีสงกรานต์ เป็นต้น
            การปฎิบัติตามลัทธิพราหมณ์  เป็นลัทธิสืบเนื่องติดต่อกันมาเป็นพันปี เช่น การถวายข้าวเม่า ข้าวตอก แก่เทพเจ้าของพราหมณ์ กำหนดประกอบพิธีกรรมของพราหมณ์ขึ้นเป็นประจำปี ในเดือนสิบสอง แรมค่ำ พอได้ฤกษ์ก็ให้ตามประทีป ลดไม้เทพทัณฑ์  โล้ชิงช้า แห่นางคงคา
            ส่วนในราชพิธีของบ้านเมือง ก็ให้พราหมณ์สี่คน อ่านหนังสืออวยชัยถวายพระพรแก่ผู้ปกครองบ้านเมือง
            คณะเจ้าหน้าที่พราหมณ์  เจ้าเมืองหรือผู้ปกครองบ้านเมือง ได้แต่งตั้งพราหมณ์บางคน ให้เป็นหัวหน้าและผู้ช่วยรอง ๆ ลงไป  ในทำนองเดียวกันกับการตั้งสมณศักดิ์ของพระสงฆ์ ในพระพุทธศาสนา เช่น หัวหน้าพราหมณ์ในนครศรีธรรมราช ได้ตำแหน่ง แผดงธรรมนารายณ์  มีหน้าที่ปกครองคณะพราหมณ์ และดูแลรักษาเทวรูปและเทวสถานต่าง ๆ รองหัวหน้ามีตำแหน่ง แผดงศรีกาเกีย สองตำแหน่งนี้ได้รับแต่งตั้งจากกษัตริย์กรุงศรีอยุธยา ต่อมาหัวหน้าคณะพราหมณ์ ได้เลื่อนตำแหน่งเป็น  ออกพระธรรมนารายณ์  ฯ ผู้ช่วยได้เลื่อนเป็นที่ ออกพระศรีราชโภเบนทร ฯ หัวหน้าพราหมณ์ชั้นหลัง ๆ ต่อมาได้รับอิสริยยศเป็นที่พระรามเทพมุนีศรีกษัตริย์สมุทร
            การแพร่หลายและสืบทอด  ต่อมาทางกรุงศรีอยุธยาได้ให้ พราหมณ์จากนครศรีธรรมราชเข้าไปปฎิบัติตามลัทธิพราหมณ์ ในาชสำนักอย่างใกล้ชิด เช่น  พระยาโหราธิบดี ในรัชสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ต่อจากนั้นลัทธิพราหมณ์ก็ได้มีการยึดถือมากขึ้น ในราชสำนักก็นิยมใช้ลัทธิศาสนาพราหมณ์ประกอบพิธี
            เนื่องจากลัทธิศาสนาพราหมณ์ ได้ยึดมั่นในชนชั้นของตนอย่างแก่กล้า ไม่ยอมร่วมพงศ์พันธุ์กับชนชันอื่น ๆ จึงทำให้ประชากรพราหมณ์ลดลงตามลำดับ ปัจจุบันประชากรพราหมณ์ยังมีปรากฎเป็นหมู่คณะอยู่บ้างในกรุงเทพ ฯ  เพื่อทำหน้าที่ในราชพิธีต่าง ๆ นอกจากนั้นก็ยังคงมีอยู่บ้างแถวตะกั่วป่า พัทลุง และนครศรีธรรมราช