ฝ่ายยายรำพึงก็โกรธเช่นกัน จึงคว้างอบขว้างตาม่องล่าย งอบลอยไปตกเป็นแหลมงอบ ในจังหวัดตราด ตาม่องล่ายโกรธคว้าครกกับสากขว้างยายรำพึง ครกกับสากลอยไปตกเป็นเกาะครก เกาะสาก อยู่ใกล้ ๆ เกาะล้าน  ยายรำพึงหนีไปครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ ณ ชายหาดแห่งหนึ่งเลยได้ชื่อว่า หาดแม่รำพึง
                หลังจากนั้น ตาม่องล่ายก็ได้ฉีกร่างนางยมโดย ออกเป็นสองซีก ซีกหนึ่งให้เจ้าลายโดยขว้างไปทางทิศตะวันตก ตกลงมาเป็นเขานมสาว ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์  อีกซีกหนึ่งให้พระเจ้ากรุงจีนโดยขว้างไปทางทิศตะวันออก ตกลงมาเป็นเกาะนมสาว อยู่บริเวณแหลมสิงห์ จังหวัดจันทบุรี
                เกาะสะเก็ด  นิทานเรื่องเกาะสะเก็ดมีว่า ในกาลครั้งหนึ่งมีผัวเมียคู่หนึ่งชื่อ ตาเพชรกับยายอ้าย อยู่กินกันมาหลายสิบปี แต่ไม่มีลูก ต่อมายายอ้ายก็บอกกับตาเพชรว่า อยากมีลูกสักคนหนึ่ง ตาเพชรก็บอกว่าจนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไร และเมื่อไม่มีลูกเราก็อยู่กันสองคนอย่างนี้ ต่อมาไม่นานยายอ้ายเกิดท้องขึ้นมา มีความดีใจจึงไปบอกตาเพชร อยู่ต่อมาเมื่อครบกำหนดก็คลอดลูกเป็นชายแข็งแรงน่ารัก สองตายายก็ช่วยกันเลี้ยงด้วยความทะนุถนอมและให้ชื่อว่า ไอ้แลง
                เมื่อเจ้าแลงยังเล็กอยู่ก็กินข้าวมื้อละหนึ่งทะนาน (ประมาณหนึ่งลิตร)  พอโตขึ้นอีกหน่อยก็กินข้าวมื้อละห้าทะนาน เมื่อโตขึ้นตามลำดับก็กินข้าวถึงวันละสามสัด (ประมาณหนึ่งถัง)  สองตายายเห็นว่าจะเลี้ยงไม่ไหวจึงหาอุบายกำจัด โดยให้เจ้าแลงไปตัดไม้ในป่าเอามาสร้างบ้าน หวังจะให้ต้นไม้ล้มทับตาย  เมื่อเจ้าลายเข้าไปป่าพักใหญ่ สองตายายก็เห็นสะเก็ดไม้ยางที่เจ้าแลงกำลังฟันต้นยางอยู่ปลิวว่อนไปในท้องฟ้าเหมือนกับนกนางนวลโฉบทะเลเล่น สักพักหนึ่งก็มีเสียงตั้นไม้ล้มลงมา สองตายายดีใจคิดว่าเจ้าแลง คงถูกต้นไม้โค่นทับตายไปแล้ว จึงพากันเดินไปดูพบเจ้าแลงแบกไม้ยางมาทั้งต้น พอมาถึงบ้านก็ทุ่มลงบนดินแล้วเอาขวานฟันต้นไม้
นั้น เกิดสะเก็ดชิ้นน้อยใหญ่กระเด็นตกลงไปในทะเลเป็นกองโต สะเก็ดไม้ดังกล่าวก็กลายเป็นหินเป็นผาอยู่ตรงหน้าอ่าวระยองทางด้านทิศตะวันตก จึงเรียกกันว่าเกาะสะเก็ดมาถึงทุกวันนี้
                บ้านฉาง  เรื่องบ้านฉางมีอยู่ว่า สมัยก่อนบ้านฉางเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ แถบชายฝั่งทะเลตะวันออก มีต้นฉางขึ้นอยู่เต็มไปหมด จึงตั้งชื่อว่าบ้านฉาง แต่ก่อนเป็นกิ่งอำเภอ แต่ปัจจุบันได้ยกฐานะเป็นอำเภอแล้ว
               ต่อมามีสองตายายคู่หนึ่งเดินทางไปทางทิศตะวันออกจนถึงบ้านฉาง แล้วเดินทางต่อไปทางทิศเหนือของบ้านฉางซึ่งมีหมู่บ้านเล็ก ๆ อยู่ยังไม่มีชื่อ เมื่อสองตายายเดินไป ยายเกิดความเหนื่อยล้าจึงบอกตาให้พักก่อน จึงเกิดหมู่บ้านที่ชื่อว่า บ้านยายล้า ต่อมาเพี้ยนเป็นบ้านยายรา ต่อมาเมื่อยายลงนอนหลับ แต่ตาไม่หลับ ไม่รู้จะคุยกับใครจึงไปกวนยาย เกิดบ้านตากวน  หลังจากนั้นสองตายายก็ได้เดินมาตามชายทะเล ยายรู้สึกขาชาจนเดินต่อไปไม่ไหว จึงเกิดบ้านกรอกยายชาขึ้น
                วัดเขาสาป  มีเรื่องเล่าสืบต่อกันมาว่า ครั้งนั้นมี ฤาษีรูปหนึ่งได้มานั่งจำศีลทำสมาธิที่ภูเขาเนื้อเนี้ย ซึ่งมีถ้ำอยู่ในถ้ำสว่างมาก ท่านเข้าไปนั่งจำศีล ทำสมาธิเห็นว่าถ้ำสว่างมาก จึงเดินตรวจดูพบว่า ในถ้ามีทองคำกองอยู่เป็นจำนวนมาก จึงได้กล่าวว่าเพราะทองคำดังกล่าวจึงทำให้สว่าง ต่อมาวันหนึ่ง มีชายคนหนึ่งหลงเข้าไปในถ้ำได้ถามว่า ทำไมถ้ำจึงสว่างนัก ท่านก็บอกว่าในถ้ำนั้นมีสมบัติเป็นทองคำอยู่มาก ชายคนนั้นมีความโลภ จึงได้ขโมยของนั้นไปทีละชิ้นทุกวัน ท่านสังเกตเห็นว่าความสว่างในถ้ำลดน้อยลงทุกวัน จึงเดินไปดูกองสมบัติเห็นว่าเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย ก็คิดได้ว่าชายคนนั้นต้องเป็นผู้ขโมยไป นึกโกรธจึงลั่นวาจาว่า ถ้าผู้ใดมาขโมยเอาสมบัติไปอีก ขอให้ผู้นั้นออกจากที่นี่ไปไม่ได้ มีทางออกก็ขอให้ไม่มี มีทางเข้าก็ขอให้มองไม่เห็น หลังจากนั้นเมื่อชายคนนั้นเข้ามาขโมยอีก ก็หาทางออกไม่ได้จนตายอยู่ในนั้น ต่อมาเมื่อได้ตั้งวัดขึ้นจึงให้ชื่อว่า วัดเขาสาป
                ตำบลทับมา  อยู่ในเขตอำเภอเมือง ฯ มีเรื่องเล่าสืบต่อกันมาว่า เมื่อหลายร้อยปีก่อน ณ ที่แห่งหนึ่งเป็นทุ่งนา มีถ้าอยู่ถ้าหนึ่งเป็นที่อาศัยของพาชี (ม้าสีขาว) พาชีตัวนี้ออกไปหากินที่หนองน้ำแห่งหนึ่งชื่อ หนองยายเสน ในถ้ำดังกล่าวมีภาชนะถ้วยโถโอชามไว้สำหรับชาวบ้านได้หยิบยืมไปใช้เวลามีงานต่าง ๆ ไม่มีใครรู้ว่าผู้ใดเป็นคนจัดหามาไว้ ต่อมามีพวกทุจริตยืมของดังกล่าวไปใช้แล้วไม่ยอมส่งคืน ถ้ำก็เลยปิดนับแต่นั้นมา ทั้งม้าและภาชนะที่เคยยืมไปใช้ก็หายไปหมด ในวันดีคืนดีจะมีเสียงปี่พาทย์บรรเลงอยู่บ้าง แต่ปัจจุบันไม่มีแล้ว
                เมื่อทางราชการจัดตั้งตำบลขึ้นก็ให้ชื่อว่า ตำบลถ้ำม้า ต่อมาเพี้ยนเป็นทับมา ในนิราศเมืองแกลงของสุนทรภู่ มีความตอนหนึ่งที่กล่าวถึงสถานที่นี้โดยใช้ชื่อว่า ทับม้า ดังนี้