ชาวลาว  แต่งกายคล้ายคนไทยทั่วไปในสมัยก่อน คือ ผู้ชายนุ่งผ้าขาวม้า ผ้าโสร่ง หรือกางเกงขาก๊วย มีผ้าขาวม้าพาดบ่า  ผู้หญิงนุ่งผ้าคาดอกคือ ผ้าเบี่ยงหรือสไบ  ไม่สวมรองเท้าเป็นส่วนใหญ่

                ชาวเขมร  ผู้ชายสวมเสื้อคอกลมผ่าหน้า นุ่งโสร่งสีสันต่าง ๆ มีผ้าขาวม้าคาดเอวหรือคล้องไหล่ ผู้หญิงนุ่งผ้าถุงลายตั้ง มีเชิงตามขวางสองชั้น ส่วนบนกว้าง ส่วนล่างแคบ ระหว่างรอยต่อคาดด้วยสีแดง  เสื้อดำย้อมด้วยมะเกลือ แขนกระบอกรัดรูปตามรอยตะเข็บถักด้ายสีต่าง ๆ ชายเสื้อทั้งสองด้านยาวประมาณ ๖ นิ้ว กระดุมกลมทำด้วยเงิน มีผ้าคล้องไหล่สีดำหรือสีต่าง ๆ ถ้าคล้องคอนิยมหย่อนมาด้านหน้า หรือนุ่งโจงกระเบนคาดอกด้วยผ้าแถบ

                ชาวกูย ผู้หญิงสูงอายุชาวกูยส่วนใหญ่จะนุ่งผ้าที่มีลายเป็นแบบเฉพาะของชาวกูย ใส่เสื้อคอกระเช้า มักชอบใส่สร้อยคอลูกปัดพลาสติกบ้าง เงินบ้าง  ใบหูนิยมใส่ดอกไม้หอมไว้ที่ติ่งหูที่เจาะไว้ เช่น ดอกมะลิ  บางคนก็ใส่ตุ้มหูเงิน
                    ผ้านุ่ง  สตรีมักนิยมทอหมี่คั่นเป็นแนวทางดิ่ง ใช้ไหมควบ ยืนพื้นสีน้ำตาลอมดำ มีหัวซิ่นที่ยืนพื้นสีแดงลายขิด ตีนซิ่นพื้นดำขนาด ๒ - ๓ นิ้ว มีริ้วสีขาวเหลืองแดง ผ้านุ่งแบ่งออกเป็นสี่ชนิดคือ กระจิกน้อย คล้ายผ้าหางกระรอกหรือผ้ากระเนียวของชาวไทยเขมร มีลักษณะจุออกเหลือบมัน เป็นผ้าสำหรับผู้ชายนุ่งในพิธีการสำคัญต่าง ๆ  ลักษณะการนุ่งพับจับจีบด้านหน้า เหมือนการนุ่งโสร่งของกลุ่มชาวไทยเขมร นอกจากนี้ยังใช้ในการคลุมศพคนตายด้วย โสร่ง เป็นผ้าตารางเหลี่ยมใหญ่มีหลายสี ในการทอจะนำเส้นไหมมาควบกันสองเส้น เพื่อให้เกิดความมัน และหนา ลักษณะการทอเหมือนกับผ้าโสร่งของชาวไทยลาวหรือไทยเขมร จะกวี เป็นผ้าที่มีลักษณะคล้ายผ้าอัมลูซัมของชาวไทยเขมร จะมีลายทางยาวเป็นร่องเล็ก ๆ  ใช้นุ่งในงานสำคัญ เช่น งานแต่งงานหรือเป็นผ้าไหว้ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายชายเพื่อไหว้ปู่ย่า ผู้ที่เป็นสะใภ้จะต้องทอหัวซิ่นและตีนซิ่นมอบให้ด้วยโดยไม่ต้องเย็บต่อกับจะกวีหรือผ้าถุง จิกโฮล เป็นประเภทผ้ามัดหมี่ลายต่าง ๆ  การนุ่งผ้าประเภทนี้จะต้องต่อตีนซิ่น และหัวซิ่นเช่นเดียวกับจะกวี
                    ผ้าสไบ  จะทอด้วยผ้ายกดอกหรือยกเขา เรียกว่า ตะกอ  ผ้าสไบที่มีลักษณะการทอเช่นนี้เรียกว่า ผ้าแก๊บ จะทอแล้วนำมาตัดเป็นตัวเสื้อ และผ้าสไบ ผู้ชายจะใช้ผ้าขาวม้าสองผืนเป็นผ้าเบี่ยงในการแต่งกายออกงานพิธี ผู้หญิงใช้ผ้าไหมยกดอกสีดำ หรือสีขาวเป็นผ้าเบี่ยงเรียกว่า สไบแวง (สไบดำ) หรือสไบบัวะ (สไบขาว)  นอกจากนี้ยังมีผ้าสไบโพกหัวเรียกว่า สไบเจียดตรุย ทอด้วยพื้นสั้นขนาด ๑๒ ล็อบ เก็บลายขิด ๔ - ๕ ลาย จัดระยะลายและเป็นระบบ มีชายครุยทั้งสองข้าง ห้อยลูกปัดเล็ก ๆ เรียกว่า ปอนจุ๊ ใช้โพกศีรษะทั้งชาย - หญิง เวลาออกงาน เช่น แห่บั้งไฟ บวชนาค
                    หัวซิ่นและตีนซิ่น  หัวซิ่นเรียกว่าฮีมเปิล จะทอเป็นลายขิดคล้ายของไทยลาวซึ่งใช้สำหรับต่อเป็นหัวซิ่น เวลานุ่งจะทิ้งชายลงมา ให้ห้อยเป็นพกไว้ใส่เงิน หรือสิ่งของอย่างอื่นที่จำเป็น ผ้าคาดเอวของผู้ชายจะทอเหมือนหัวซิ่นแต่มีความกว้างมากกว่า โดยยืนพื้นสีแดงเช่นกัน เก็บลายเป็นขิดเป็นระยะ ๆ วิธีใช้จะทำผ้าซับในก่อน แล้วนำว่าน หรือเครื่องรางของขลังมาห่อด้วยผ้าผืนนี้ แล้วใช้เขาวง (กวางหรือเก้ง) หรือเถาวง (เถาวัลย์บางชนิด) มามัดเป็นเปลาะห่างกันเป็นระยะ ๆ ไว้คาดเอวเวลาจะออกไปจับช้างในป่า ซึ่งผู้ชายกูยถือว่าการมัดเป็นเปลาะโดยเขาวง หรือเถาวงนั้นมีความหมายมาก เพราะเชื่อว่าสิ่งที่เป็นวงกลมนั้น แทนความวนเวียน เมื่อเห็นช้าง และช้างเห็นตนแล้วก็จะวนกลับมาหาตนใหม่ ของดีที่ใช้ป้องกันตัวนั้นคนไทยเขมรจะใช้คล้องคอ แต่ชาวกูยจะใช้คาดเอว ผ้าคาดเอว
จะแขวนไว้ที่สูงห้ามสตรีจับต้อง การทำผ้าคาดเอวจะทำจากผ้าขิดหัวซิ่นของผู้หญิง เพื่อเป็นสิ่งแทนตัวในยามห่างไกลจากบ้าน
                    สำหรับตีนซิ่นมีสองชนิดคือ เจิง หรือยืง มีความกว้างประมาณ ๒ นิ้ว นิยมสีดำ โดยทอเป็นผ้าฝ้ายริม ขอบล่างสุดใช้ไหมสี เหลือง แดง  การนำเส้นไหมทน และเหนียวกว่า ฝ้าย ส่วนการใช้ผ้าฝ้ายทอเป็นเชิงนั้นก็ เพื่อให้ซิ่นมีน้ำหนัก ส่วนกระบูลเป็นตีนซิ่นที่มีลายเป็นผ้ามัดหมี่ เหมือนกะโบลของชาวไทยเขมร อาจเพราะรับเอาวัฒนธรรมมาจากชาวไทยเขมร ชาวกูยจะเรียกผ้าที่มีลวดลายทั้งหลายว่า ผ้าโฮล หรือจิกโฮล
                ชาวเยอ  การแต่งกายของชาวเยอ มีเอกลักษณ์ของตนเอง ทั้งชายและหญิงจะใช้เสื้อผ้าไหมเหยียบ แขนยาวย้อมสีดำ ซึ่งเป็นผ้าไหมเส้นเล็กทอลวดลายขิดดอกเล็ก ๆ แทรกไว้ตลอดผืน เมื่อตัดเย็บแล้วนำมาย้อมดำด้วยผลมะเกลือดิบที่ดำ แล้วนำมาย้อมหลายครั้ง ตากให้แห้งแล้วคลุกหมักไว้ในโคลน เสื้อผ้าไหมเหยียบย้อมดำนี้เป็นผ้าเนื้อแน่นและอ่อนนุ่ม  มีความคงทนเป็นพิเศษ ใช้สวมใส่ในทุกโอกาส ไม่ว่าทำนาทำไร่ ไปตลาดหรือไปเที่ยวงานรื่นเริง ถ้าทำนาหรือทำงานอื่น ๆ จะสวใเสื้อไหมเหยียบย้อมดำ คู่กับผ้าซิ่นหมี่ มีผ้าสไบสีดำพาดไหล่ ใช้เช็ดหน้าเช็ดมือได้ ส่วนผู้ชายถ้าทำไร่ทำนาก็จะสวมเสื้อไหม เหยียบย้อมดำแขนยาวในลักษณะเสื้อเชิร์ต ถ้าเป็นงานบุญ หรือโอกาสพิเศษ จะนุ่งโสร่งไหม มีผ้าขาวม้าไหม หรือฝ้ายสีสดใส เป็นลวดลายตารางมัดคาดเอว
            การกินอยู่  ในที่นี้จะกล่าวถึงขาวลาว ชาวส่วย ชาวเขมร และชาวเยอ โดยสังเขป
                ชาวลาว  ในอดีตจะกินข้าวเหนียวทุกมื้อ ซึ่งมีอยู่สองมื้อคือ ข้าวงาย ตอนเช้า และข้าวแลง ตอนค่ำ  บางคนอาจมีข้าวสวย (สาย) ตอนเที่ยง อาหารหลักคือ ปลา ที่ทำในรูปแบบต่าง ๆ ผัก หมู เห็ด เป็ดไก่ แมลง การปรุงอาจกินดิบ ๆ ถ้าทำให้สุกจะใช้การต้ม แกง นึ่ง จี่ เผา ปิ้ง ย่าง คั่ว อ่อม ไม่ชอบผัด หรือทอด  เวลากินจะนั่งยอง ๆ ล้อมวง หรือชายนั่งขัดสมาธิ หญิงนั่งพับเพียบแต่ไม้เท้าแขน
                ชาวเขมร  กินข้าวเจ้าเป็นหลัก ไม่กินอาหารดิบ หรือสุก ๆ ดิบ ๆ ประกอบอาหารคล้ายทางภาคกลางของไทย อาหารหาจากป่าและท้องนา ท้องน้ำ นิยมกินเนื้อหมูมากกว่า เนื้อวัว เนื้อควาย
                ชาวส่วย  คล้ายกับเขมร แแต่มีบางแห่งที่กินแต่ข้าวเหนียว เดิมกินอาหารที่ทำให้สุกแล้ว แต่ปัจจุบันหันมากินลาบ ก้อย เหมือนชาวลาว
                ชาวเยอ  คล้ายกับส่วย ในอดีตไม่นิยมกินเนื้อวัว เนื้อควาย
            ประเพณีในท้องถิ่น  เป็นการผสมผสานกับของ ชาวลาว เขมร ส่วย และเยอ อิทธิพลทางวัฒนธรรม และทางสังคมของชาวลาว ได้เข้ามาผสมผสานในกลุ่มชนชาวเขมร ชาวกูย (ส่วย) ที่ตั้งบ้านเรือนอยู่ใกล้กัน อย่างไรก็ตามชนทั้งสี่เผ่าก็มีวิถีชีวิตอยู่บนพื้นฐานความเชื่อทางพระพุทธศาสนา ผสมผสานกับความเชื่อดั้งเดิมในเรื่องผีสาง นางไม้ เทวดาและธรรมชาติ
            วัฒนธรรมที่ปรากฎทั้งในด้านจิตใจ วัตถุ และพิธีกรรม ยังเป็นไปตามประเพณีดั้งเดิมของชาวอีสานทั่วไปคือ ฮีตสิบสอง
ภูมิปัญญาชาวบ้าน