อุโบสถหลังเก่าน่าจะสร้างในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว สังเกตุได้จากลายปูนปั้นประดับเป็นซุ้มโค้งเหนือขอบประตูหน้าต่าง ซึ่งเป็นที่นิยมกันมากในสมัยนั้น โบสถ์หลังนี้ได้สร้างทับไปบนศานสถานแบบขอม ทางทิศตะวันออกหน้าโบสถ์มีสิงห์นั่ง แกะสลักด้วยหินทรายสีแดง สูง ๙๐ เซนติเมตร หน้าประตูมีชิ้นส่วนธรณีประตูทำด้วยหินทรายสีขาว
            โบราณสถานและโบราณวัตถุของวัดทองทั่วได้แก่
                ๑. ใบเสมา เป็นรูปเสมาคู่
                ๒. ซากอิฐหัก สันนิษฐานว่า อาจเป็นซากเจดีย์เก่าหรือซากอาคารเก่า
                ๓. เจดีย์เก่าสมัยอยุธยาตอนปลาย
            ในโบสถ์หลังเก่าปัจจุบันเป็นที่เก็บทับหลังหินทรายสีขาว แกะสลักเป็นศิลปะแบบกาลาบริวัตร ต่อลมโบรไพรกุก (พ.ศ.๑๑๕๐) อีกชิ้นหนึ่งคือ ทับหลังหินทรายสีขาว แกะสลักเป็นรูปลายพรรณพฤกษาและพวงมาลัย ลักษณะศิลปะแบบไพรกแมง (พ.ศ.๑๑๘๐ - ๑๒๕๐) และยังมีเสาประดับกรอบประตูเทวสวถาน ลักษณะศิลปะนครวัด มีโกลนพระคเณศแกะไม่เสร็จ จึงยังกำหนดรูปแบบศิลปะไม่ได้ แต่ร่องรอยด้านหลังที่เป็นรอยเศียรนาคคือ การดัดแปลงพระพุทธรูปปางนาคปรกให้เป็นเทวรูป แสดงให้เห็นถึงลักษณะศิลปะทวารวดีที่ปะปนกับขอม ลักษณะแบบนี้พบในเมืองโบราณหลายแห่งทางภาคตะวันออก เช่นเมืองพระรถ เมืองศรีมโหสถ เมืองดงละคร และโคกกระโดน

            วัดไผ่ล้อม  เป็นพระอารามหลวงตั้งอยู่ในตำบลจันทนิมิตร อำเภอเมือง ฯ อยู่ทางฝั่งซ้ายของแม่น้ำจันทบุรี มีพื้นที่ ๒๘ ไร่ ๑ งาน ตั้งวัดเมื่อปี พ.ศ.๒๓๒๐ ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อปี พ.ศ.๒๓๒๕  ได้รับคัดเลือกให้เป็นวัดพัฒนาตัวอย่าง เมื่อปี พ.ศ.๒๕๐๙ และ พ.ศ.๒๕๑๔ และได้รับโปรดเกล้า ฯ ให้ยกฐานะเป็นพระอารามหลวงชั้นตรีชนิดสามัญ เมื่อปี พ.ศ.๒๕๓๙
            จากการสำรวจพระอุโบสถหลังเก่าเป็นอาคารก่ออิฐถือปูนรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า แบบทรงสถาปัตยกรรมเป็นลักษณะอาคาร ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว อุโบสถมีกำแพงล้อมรอบทั้งสี่ด้าน มีช่องทางเข้าทั้งสี่ด้าน ชนวนด้านหลังมีเสารองรับห้าต้น ไม่มีบัวหัวเสา ฐานอาคารเป็นเส้นตรง มีเจดีย์มุมอยู่ในกำแพงแก้ว เป็นเจดีย์แบบย่อมุมไม้สิบสองขนาดเล็ก
            ภายในพระอุโบสถมีภาพจิตรกรรมฝาผนัง เขียนภาพเต็มผนังตลอดทั้งสี่ด้าน บริเวณกรอบหน้าต่างด้านล่าง และบริเวณช่องระหว่างหน้าต่างชำรุดลบเลือนไปมาก เขียนภาพต้นไม้ประเภทบอนไซและดอกไม้เมืองจีน เหนือช่องหน้าต่างทั้งสองด้านเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องทศชาติ โดยแบ่งออกเป็นช่อง ๆ ด้านละห้าช่อง ด้านหน้าพระประธานเขียนภาพพุทธประวัติโดยเขียนต่อกันไปบนผนัง ไม่มีฉากหรือเส้นแบ่งกั้นเป็นตอน ๆ ด้านหลังพระประธานเขียนเป็นภาพเทพอำนวยพร ลักษณะการเขียนน่าจะเป็นจิตรกรรมหลังรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้า ฯ เนื่องจากมีชาวต่างชาติปรากฎอยู่เป็นจำนวนมากในภาพวาด
            ด้านหลังโบสถ์ทางด้านทิศตะวันตกมีเจดีย์ทรงระฆัง มีกำแพงแก้วล้อมรอบทั้งสี่ด้าน มีทางเข้าทางด้านทิศเหนือและทิศใต้ เจดีย์ตั้งอยู่บนฐานสูง ลักษณะเจดีย์เป็นศิลปะรัตนโกสินทร์ สูงประมาณ ๑๐ เมตร