วัดน้ำรอบ ตั้งอยู่ในเขตตำบลน้ำรอบ อำเภอพุนพิน เป็นวัดเก่าแก่มาแต่สมัยอยุธยา มีตำนานว่าสร้างพร้อมกับวัดเขาพระอานนท์ อำเภอพุนพิน และวัดถ้ำสิงขร อำเภอคีรีรัฐนิคม เคยเป็นวัดหลวงมาก่อน แต่ถูกทิ้งร้างไป จนถึงรัชสมัยกพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว เมื่อปลายปี พ.ศ.๒๓๗๑ ได้โปรดเกล้า ฯ ให้ หลวงวิจารอาวุธ กรมพระกลาโหมเป็นแม่กอง เดินสำรวจวัดหัวเมืองปักษ์ใต้ จะยกพระพุทธศาสนาขึ้น หลวงวิจารอาวุธเป็นแม่กองสืบถามผู้สูงอายุ ผู้ใหญ่บ้านให้รู้ว่า พระมหากษัตริย์แต่ก่อนสืบมาทรงพระราชศรัทธา อุทิศถวายที่ใดเป็นวัด ได้บอกเล่าต่อกันมาว่า เดิมวัดน้ำรอบชื่อ วัดหัววังน้ำรอบ มีราชาคณะพระครูไม่ขึ้นแก่ราชาคณะวัดหัวเมืองไชยา แต่ขึ้นแก่ราชาคณะเมืองนครศรีธรรมราช พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้พระราชทานพระพุทธรูปหล่อทรงเครื่องให้วัดน้ำรอบ ๒ องค์ คือ พระพุทธรูปเงินสูงสองศอก หล่อหนักห้าชั่ง และโมคคัลลา หล่อสูงสองศอก กับพระมณฑปสองยอด ทรงกัลปนาที่ดินแก่วัดพร้อมถวายพระ ๕๐๐ คน โบราณสถานและโบราณวัตถุที่สำคัญได้แก่

            อุโบสถ  สร้างด้วยไม้ตำเสา เป็นอาคารทรงไทยหลังคาจั่ว มีช่อฟ้าใบระกาและปีกนกรองรับสองชั้น ส่วนของหลังคามีลักษณะแอ่นโค้งคล้ายท้องสำภา ผนังโบสถ์เป็นผนังเตี้ย ก่ออิฐฉาบปูนตำ อิฐก่อขึ้นมาจากพื้นไม่มีฐานบัวรองรับเหมือนโบสถ์ทั่วไป สัดส่วนความสูงของหลังคากับผนังโบสถ์ประมาณ ๑:๑  ทำให้สันนิษฐานว่าของเดิมอาจเป็นไม้ทั้งหลัง เป็นอุโบสถที่ไม่มีหน้าต่าง หันหน้าไปทางทิศตะวันออก มีประตูที่ผนังด้านสกัด (ผนังด้านที่มีหน้าบัน หร้อจั่วหลังคา) ข้างละหนึ่งประตู ช่องรับแสงคือ ช่องว่างระหว่างหน้าบันกับผนังโบสถ์ซึ่งเปิดโล่ง ที่ผนังทุกด้านเจาะช่องปูนปั้นประดับมองคล้ายเป็นซี่กรง ผนังด้านสกัดมีปูนปั้นรูปเทวดาเป็นซี่กรง ส่วนผนังด้านข้างมีปูนปั้นเป็นรูปลายดอกไม้สี่กลีบ หน้าบันอุโบสถแกะสลักไม้ หน้าบันด้านทิศตะวันออกแกะเป็นรูปลายพันธุ์พฤกษา ตอนล่างแกะเป็นรูปหน้าอสูรคายก้านใบพันธุ์พฤกษา เสาที่รองรับหน้าบันแกะสลักไม้เป็นลายก้านต่อดอกรับบัวหัวเสาที่แกะเป็นบัวแวง หน้าบันด้านทิศตะวันตก แกะเป็นรูปลายพันธุ์พฤกษา มีรูปบุคคลคล้ายเทวดาหรือยักษ์ แสดงอาการเคลื่อนไหวเหาะเหินอยู่ในลายพันธุ์พฤกษา ตรงกลางหน้าบันแกะเป็นรูปอสูร  ส่วนของหลังคาบริเวณเชิงชาย แกะสลักเป็นรูปดอกไม้สีกลีบ ดอกพุดตาน ดอกไม้ลายกนกไทย แต่ละด้านสลักลวดลายต่าง ๆ ไม่เหมือนกัน ลักษณะเป็นศิลปกรรมท้องถิ่น สมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น
            ด้านหน้าพระประธานในพระอุโบสถมีศิลาจารึกหินชนวนตั้งอยู่ ๑ แผ่น กว้าง ๕๓ เซนติเมตร ยาว ๑๑๑ เซนติเมตร เป็นอักษรไทย ภาษาไทย กล่าวถึงการสถาปนาวัดหัววังน้ำรอบ เขตแดนหรืออาณาเขตวัด และการถวายข้าพระให้วัด