เห็นกันอยู่เกือบ ๆ ทุกวัน
เพราะมีเหตุใดไหวหวั่น
จากกันไม่เคยพบเลย |
รักของเราก่อนเก่าอกเอย
คิดไปว่าใจนั้นเคย
ชูชื่นทุกคืนทุกวัน |
แหวนที่เคยประดับนิ้ว
ยังคอดรัดกิ่ว
มองนิ้วแล้วใจฉันสั่น |
คิดถึงตัวเจ้าของแหวนนั้น
แหวนเอยเจ้าของแหวนหมั้น
เขานั้นไปอยู่แห่งใด |
คอยฉันเฝ้าแต่คอย
ใจลอยและนึกหวั่นไหว |
แหวนเอ๋ยอีกเมื่อไร
เจ้าของ ๆ เจ้าเขาจะกลับมา |
แหวนที่เคยประดับนิ้วก้อย
แม้ว่าราคานิดหน่อย
แต่ค่าเลิศลอยนักหนา |
ฉันรักเท่ากับดวงชีวา
คิดแล้วยิ่งดูเหมือนว่า
พาให้คิดถึงเจ้าของ |
หนาวน้ำค้างที่เกาะเซ็นซัด
ลมเย็นเมื่อยามสงัด
ยามใดไม่ชวนฉันมอง |
คิดถึงแต่เจ้าของ
แหวนทองที่ฉันสวมใส่
เตือนใจทุกวันทุกคืน |
แม้พระจันทร์จะแจ่มงามตา
ดวงดาวที่พรางสง่า
งามตาไม่ชวนฉันชื่น |
สวยงามใดอะไรอื่น
ๆ นับร้อยพันนับหมื่น
ไม่ชื่นเท่าเจ้าของแหวน |
โอ้เมื่อไหร่จะมา
เหมือนพาให้เสียดายแสน |
รักเจ้าของแหวน
หาอื่นมาแทนไม่ชื่นอุรา |
แหวนที่เคยประดับนิ้วก้อย
แม้ว่าราคานิดหน่อย
แต่ค่าเลิศลอยนักหนา |
ฉันรักเท่ากับดวงชีวา
คิดแล้วยิ่งดูเหมือนว่า
พาให้คิดถึงเจ้าของ |