พระคเณศ   ทำด้วยหินทรายศิลปะเขมรแบบเกาะแกร์ หรือแปรรูป มีอายุอยู่ประมาณปลายพุทธศตวรรษที่ ๑๕ ได้จากบ้านโนนกาเล็น อำเภอสำโรง องค์พระคเณศร นั่งขัดสมาธิราบ พระบาทขวาซ้อนพระบาทซ้าย ทรงกระบังหน้า กรองศอ ทองพระกร และรัดทรวง งวงม้วนลงไปจรดพระเพลาขวา พระหัตถ์ทั้งสองวางอยู่บนพระเพลา เบื้องซ้ายทรงวัตถุกลม หรือขนมโมทกะส่วนเบื้องขวาคงเป็นชิ้นส่วนของเศษงาหัก
             ทับหลัง  ทำด้วยหินทรายศิลปะเขมรแบบบาปวน มีอายุอยู่ประมาณปี พ.ศ.๑๕๕๐ - ๑๖๒๐ ได้มาจากปราสาทหนองบอน บ้านนาเจริญ อำเภอเดชอุดม ด้านบนสุดสลักภาพฤาษีนั่งขัดสมาธิราบ พนมมืออยู่ในซุ้มสามเหลี่ยม ซึ่งมีลายช่อดอกไม้คั่นระหว่างซุ้มตอนกลางของทับหลังสลักภาพบุคคลนั่งชันเข่า มือขวาถือดอกบัว ด้านล่างที่ชำรุดคงเป็นภาพหน้ากาลคาย ท่อนพวงมาลัยที่ม้วนวงขึ้นด้านบน ทอดเป็นแนวยาวไปวกลงที่ปลายกรอบทับหลัง แล้วม้วนขึ้นเป็นลายก้านขด เหนือท่อนพวงมาลัยสลักเป็นลายใบไม้ม้วนครึ่งใบ เรียงต่อกันเป็นแนวหักเข้าหาจุดศูนย์กลางของทับหลัง ส่วนด้านล่างเป็นลายก้านขดม้วนลงด้านล่าง มีภาพบุคคลนั่งพนมมือบนทับหลังดังกล่าว
             ศิวลึงค์   อยู่ที่วัดบ้านเข้ด่อน ในเขตตำบลโดมประดิษฐ์ อำเภอน้ำยืน ทำด้วยหินทราย ศิลปะเขมร มีอายุอยู่ประมาณ พุทธศตวรรษที่ ๑๖ - ๑๗ ได้มาจากบริเวณภูปราสาทใกล้เคียงช่องอานม้า มีลักษณะเป็นแท่งศิวลึงค์ทรงกลม สลักเฉพาะส่วนปลายหรือรุทธภาค ติดอยู่กับฐานโยนีรูปสี่เหลี่ยมจตุรัส ด้านหน้ามีแนวร่องน้ำที่หักหายไป
             โสมสูตร  อยู่ที่วัดเข้ด่อน ในเขตตำบลโดมประดิษฐ์ อำเภอน้ำยืน ทำด้วยหินทรายศิลปะเขมร มีอายุอยู่ประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๖ - ๑๗ ได้มาจากบริเวณภูปราสาทใกล้ช่องอานม้า มีลักษณะเป็นแท่งรางน้ำ ด้านบนเจาะเป็นแนวร่องน้ำ ส่วนปลายสลักเป็นรูปหัวสิงห์อ้าปาก คาบส่วนปลายของร่องน้ำ
             ทับหลัง  นำมาจากวัดใต้ อำเภอพิบูลมังสาหาร เป็นศิลปะเขมรแบบธาราบริวัตร มีอายุอยู่ประมาณปี พ.ศ.๑๑๕๐ เป็นชิ้นส่วนตัวอาคารที่เก่าที่สุดที่พบในเขตจังหวัดอุบล ฯ อาจเคยใช้ประกอบตัวอาคารเหนือวงกบประตูอาคาร ที่สร้างในเพิงถ้ำปราสาท หรือถ้ำภูหมาไนมาก่อน เพราะพบศิลาจารึกและร่องรอยโบราณสถานที่อายุร่วมสมัยกับทับหลังดังกล่าว