|
จะขอร่ำเป็นคำสุภาษิต |
ไว้สอนจิตเตือนใจให้สุขี |
| เป็นเพื่อนชายด้วยกันทุกวันนี้ |
หาการดีใส่ตัวอย่ากลัวจน |
| คือสูบฝิ่นกินยาพาวิบัติ |
ถ้าใครตัดได้เห็นเป็นกุศล |
| เขาว่าไม่สู้ดีหลีกหนีตน |
อย่าซุกซนเข้าจะเมาตาย |
| เกิดเป็นคนปรนนิบัติบัญญัติจิต |
อย่าเห็นผิดเป็นชอบระบอบหมาย |
| ใช่จะแกล้งแต่งเล่นเป็นอุบาย |
ลูกผู้ชายพวกเราอย่าเบาความ |
| จงดูเยี่ยงอย่างที่เห็นมีถม |
อย่าลงงมสูบยาจงเข็ดขาย |
| ที่ยังไม่เคยริอย่าริตาม |
จงหามปราบจิตใจเสียให้ดี |
| อย่าคิดว่าสูบยาเล่นเห็นสนุก |
พอติดก่อทุกข์ขุ่นข้องให้หมองศรี |
| ไม่ต้องเสียเงินทองลองดูที |
คำสองคำเท่านี้ไม่เป็นไร |
| นั่นแหละตัวนำทางล้างชีวิต |
ถ้ามันแดเสียแน่นแคลนไม่ไหว |
| เหมือนสักขาดูเล่นไม่เป็นไร |
ต่อคิดได้อยากจะลอกไม่ออกเลย |
| นี่แหละเหล่ากุลบุตรมนุษย์หนุ่ม |
อย่างหลงงมสูบยาเจ้าข้าเอ๋ย |
| ของไม่ดีนี่นะคะจงละเลย |
จิตไม่เคยแล้วอย่าควรเข้ายวนยี |
| ถ้าผู้ใดดริเข้าดูเอาเถิด |
เสียชาติเกิดสารพัดจะบัดสี |
| ถึงจะเป็นลูกสกุลคุณผู้ดี |
ตัวอัปรีย์คงลามตามติดตัว |
| ถึงจะมีทรัพย์สินถิ่นล้นเหลือ |
คงจะเจือความฉิบหายในเงาหัว |
| จะไปหาเพื่อนฝูงเขาเกลียดกลัว |
เที่ยวมุดหัวซุ่มสูบจนรูปงาม |
| คือคนไหนได้ดีเพราะขี้ฝิ่น |
ที่จะสิ้นความผิดอย่าคิดหมาย |
| มีแต่เรื่องเครื่องยากลำบากกาย |
อย่าได้หมายกล้ำกลืนไปชื่นชม |
