-  ลิเกป่า  เป็นศิลปะการแสดงอย่างหนึ่งของชาวชนบทภาคใต้ของประเทศไทย ให้ความสนุกสนานเพลิดเพลินแก่ผู้ชมไม่น้อยกว่าตะลุง และมโนราห์ ชาวชนบทในจังหวัดระนองได้นำมาร้องเล่นและแสดงกันมาช้านานแล้ว
            ตัวแสดงลิเกป่า มีประมาณ ๑๐ - ๒๐ คน รวมทั้งลูกคู่ซึ่งมีหน้าที่เล่นดนตรีประกอบ และร้องรับเวลาที่ผู้แสดงร้องบท ตัวแสดงที่สำคัญมีแขกเทศเป็นพระเอก ยาหยีเป็นนางเอก ภรรยาแขกเทศ   เสนาเป็นตัวละครชูโรง  เจ้าเมืองและตัวประกอบอื่น ๆ ตามความเหมาะสมกับท้องเรื่องที่แสดง
            เนื้อเรื่องส่วนใหญ่จะเป็นนิยายทางฝ่ายมุสลิม หรือนำเอาเรื่องจักร ๆ วงศ์ ๆ ของไทยมาดัดแปลง หรือนำเอานวนิยายของอาหรับมาแสดง
            การแต่งกายของตัวละคร ไม่ยุ่งยากซับซ้อน เป็นลักษณะการแต่งกายขงอชาวมุสิมโดยทั่วไป
            ตัวอย่างบทของตัวแสดงในลิเกป่าที่เป็นหลักคือ บทราชา  บทยาหยี และบทเสนา
                  บทราชา  "จะกล่าวถึงท่านท้าวเจ้าภารา สถิตอยู่มหาปราสาทใน เสร็จสรงทรงเครื่องทันใด เสด็จออกไปหน้าบัลลังก์"
                  บทยาหยี  "อะเด๊ะ สะยัน ตวนยาหยี ได้ยินสวามีร้องเรียก"
                  บทเสนา  "เสนารับสั่งบังคมลา แล้วคลานคล้อยถอยมาเร็วทันใด"
           ลิเกป่า เป็นลิเกที่ชาวบ้านใช้การขับกลอนเป็นภาษาไทย เป็นกลอนหก กลอนแปด คล้ายกลอนลิเก ส่วนมากเป็นกลอนสด ผู้แสดงต้องมีไหวพริบปฎิภาณในการใช้คำให้สัมผัสถูกต้องตามทำนองกลอน
                -  ลิเกอุลู  คือลิเกที่แสดงกันในเขตสี่จังหวัดภาคใต้ ได้แก่จังหวัด สตูล ยะลา ปัตตานี และนราธิวาส  ซึ่งประชาชนส่วนใหญ่พูดภาษายาวี ด้วยเหตุนี้ลิเกอุลู จึงใช้ภาษากลอนและบทเจรจาเป็นภาษายาวี
            เวลาแสดง แขกเทศต้องเหนื่อยมากเพราะต้องเต้นอยู่ตลอดเวลา ตามจังหวะดนตรีซึ่งใช้รำมะนาหรือโทน สอง-สามใบ โหม่ง ปี่ ฉิ่ง และซอ ใช้เวลาแสดงประมาณ สี่ - ห้า ชั่วโมง  ก่อนเริ่มแสดงเนื้อเรื่องแขกเทศจะออกมา เกริ่นบทไหว้ครู หรือ เบิกโรงก่อน แล้วดำเนินเรื่องทำนองว่า ในสมัยนี้มีแขกเมืองกัลกัตตา เดินทางมาค้าขายทำมาหากินตามหัวเมืองชายฝั่งทะเลตะวันตกของไทยหลายแห่ง และได้ภรรยาเป็นมุสลิม คือชาวเกาะในทะเลอันดามันด้านจังหวัดระนอง ประกอบอาชีพประมง ภรรยาหลวงของแขกเทศชื่อยาหยี อยู่กินกันมานาน แขกเทศคิดถึงบ้านเมือง และพ่อแม่ของตนจึงเข้าพบเจ้าเมือง ขอลากลับบ้านเมือง ส่วนยาหยีไม่ยอมไปเพราะหนทางไกลเดินทางลำบาก และเป็นห่วงพ่อแม่ด้วย แขกเทศจึงอ้อนวอนขอร้องและบังคับ ยาหยีจำใจต้องไปแล้วไปลาพ่อแม่ ญาติพี่น้องเพื่อนฝูง สองสามีภรรยาพร้อมเสนาผู้ติดตามได้โดยสารเรือ ระยะทางไกลใช้เวลาเดินทางนาน ระหว่างทางก็ชมทิวทัศน์และธรรมชาติให้ยาหยีฟังเพื่อแก้เหงา และคลายความคิดถึงบ้าน จนกระทั่งถึงเมืองของแขกเทศ
            สถานที่ส่วนใหญ่จะแสดงบนเวที จัดฉากให้สวยงามเพียงเล็กน้อย มีทางเข้าออกสำหรับตัวละครเอาไว้สองทาง เหมือนกับเวทีละครทั่วๆ ไป พวกลูกคู่ซึ่งมีหน้าที่เล่นดนตรีประกอบและร้องรับบทร้องของตัวละคร จะนั่งอยู่หน้าฉากข้าง ๆ เวที
            ขั้นแรกลูกคู่จะร้องเพลงซึ่งบอกให้ทราบว่า ต่อไปนี้จะมีแขกเทศออกมาเกริ่นเรื่องราว ลูกคู่ร้องเพลงสามเที่ยว พร้อมกับตีจังหวะดนตรีไปด้วย เมื่อจบแล้วแขกเทศก็ออกมาร้องบทของตน มีท่าทางประกอบเมื่อจบเพลง ลูกคู่ร้องบทลูกคู่รับ แขกเทศเต้นเป็นจังหวะไปตามเนื้อเพลงและเสียงดนตรี
            ตัวละครจะมีคนแรกที่ออกมาคือตัวแขกเทศ ซึ่งตรงกับลิเกในภาคกลาง และภาคใต้ทั่วไป แขกเทศยังต้องใช้ภาษายาวีผสมภาษาไทย ทำหน้าที่ออกมาบอกเรื่องทักทายผู้ชม คำเจรจาจะเป็นเสียงแปร่งเหมือนแขกที่พูดภาษาไทยไม่ชัด ผสมกับคำหรือติดประโยคที่ติดตลก คิดได้สองแง่สองง่ามคือ คำที่มีความหมายคาบลูกคาบดอก กลอนบทแรกใช้ "สะละมาหน้า ฮารุมมาหน้า ดาเห้ร ดาหร้า อาเด้ะระย้า สะยะบนตะเป๊ง" ซึ่งเป็นบททักทายและแสดงความเคารพผู้ชมนั่นเอง
            ต่อจากแขกเทศจะเป็นตัวราชาหรือเจ้าเมือง บางครั้งเรียกว่า รายา ตามเสียงมาเลย์ เพื่อคล้องจองกับคำราชินี รานี หรือยาหยี ทั้งคู่จะออกมาปรึกษาการบ้านการเมือง หรือปรารภเรื่องราชบุตร ราชธิดา เรื่องผู้สืบทอดสมบัติ การสู้รบกับศัตรู แล้วแต่เรื่องอาจจะออกมาพร้อมกันทั้งเสนา ตัวตลก ตัวพระเอก นางเอก มีฤาษี มีโจร จะดำเนินเรื่องคล้ายหนังตะลุง หรือโขนรุ่นเก่า ก่อนที่จะมีตัวละครเป็นบุคคล ก่อนตัดเป็นตัวหนังตะลุง
            ผู้แสดงรุ่นก่อนจะมีแต่ผู้ชายล้วน แม้จะเป็นบทยาหยี บทนางเอก ก็ใช้ผู้ชายโดยแต่งกายเป็นผู้หญิง สวมบทบาทดัดเสียงให้คล้ายคลึงกับผู้หญิง