- ปัญหาการอนุรักษ์และฟื้นฟูป่าชายเลน  ป่าชายเลนมีความสำคัญยิ่งในความสัมพันธ์ของระบบนิเวศน์วิทยาในธรรมชาติ และมีคุณประโยชน์อย่างมากแก่มนุษย์ ทั้งทางด้านเศรษฐกิจและด้านนิเวศน์วิทยา กล่าวคือมีการนำไม้มาใช้ประโยชน์ในด้านต่าง ๆ และมีพื้นที่ป่าชายเลน ยังเป็นพื้นที่ป้องกันชายฝั่งทะเล โดยทำหน้าที่เสมือนเขื่อนป้องกันคลื่น ลมพายุ ไม่ให้เกิดอันตรายต่อมนุษย์และระบบนิเวศน์วิทยาอื่น ๆ ทำหน้าที่เป็นแหล่งกักตะกอน สิ่งปฏิกูลและสารพิษต่าง ๆ จากบนบกไม่ให้ลงสู่ทะเล และยังช่วยการงอกตัวของแผ่นดินจากการที่ตะกอน ทราย ซึ่งไหลมากับแม่น้ำ เมื่อถูกขวางกั้นด้วยป่าชายเลน ทำให้กระแสน้ำลดความเร็วลง เกิดตะกอนทับถมเป็นแผ่นดินงอกใหม่ ขยายออกไปในทะเลเกิดเป็นหาดเลน เป็นที่เหมาะสมกับการวางไข่ การหาอาหาร การเจริญเติบโตของสัตว์น้ำ เป็นแหล่งอาศัยของนกและสัตว์ป่าหลายชนิด
           ในอดีตพื้นที่ป่าชายเลนของจังหวัดมีความสมบูรณ์ตลอดแนวชายฝั่งทะเลซึ่งยาวประมาณ ๔๑ กิโลเมตร ในปี พ.ศ.๒๕๑๘ จังหวัดมีป่าชายเลนอยู่ประมาณ ๑๑๖,๐๐๐ ไร่หรือประมาณร้อยละ ๒๑.๒ ของพื้นที่จังหวัด แต่ในปี พ.ศ.๒๕๒๙  ได้ลดจำนวนลงเหลือเพียงประมาณ ๑,๐๐๐ ไร่ หรือประมาณ ๐.๒ ของพื้นที่จังหวัด และลดจำนวนลงต่อมาจนหมดสภาพ ในปี พ.ศ.๒๕๓๒ จะมีอยู่บ้างเล็กน้อยเป็นหย่อม ๆ ตามชายฝั่งทะเล แม่น้ำ และที่ดินกรรมสิทธิ์ของเอกชน ทั้งนี้เนื่องจากการใช้พื้นที่เพื่อทำนากุ้ง นาเกลือ และการเพราะสัตว์น้ำอื่น ๆ
           การอนุรักษ์ป่าชายเลน เริ่มตั้งแต่ ปี พ.ศ.๒๕๓๖ ด้วยการทำแนวหินทิ้งตามแนวเขตป่าสงวนแห่งชาติ ป่าอ่าวมหาชัยฝั่งตะวันตก ด้านทิศติดทะเลบริเวณปากอ่าว แม่น้ำท่าจีน ที่บ้านหัวโพง ตำบลบางหญ้าแพรก อำเภอเมือง ฯ โดยทำหินกองใหญ่ลงบนแพไม้ไผ่ กว้าง ๒ เมตร สูงจากระดับดินเลนเดิม ๑ เมตร เป็นระยะทางยาว ๑ กิโลเมตร ห่างจากชายฝั่งทะเล ๓๐๐ - ๕๐๐ เมตร เพื่อลดความรุนแรงของคลื่นลม หลังจากดำเนินการได้ ๑ ปี ก็เกิดการทับถมของตะกอน ระหว่างแนวหินที่ทิ้ง กับป่าธรรมชาติพื้นที่งอกเพิ่มขึ้น ประมาณ ๒๐๐ ไร่ และมีไม้แสมขาวซึ่งเป็นไม้เบิกนำของป่าชายเลนที่สามารถขึ้นได้ดี ในพื้นที่ที่เป็นดินเลนอ่อน ดินเลนงอกใหม่มีความลึกไม่เกิน ๑ เมตร และมัน้ำท่วมขึ้นลงอยู่เสมอเกิดเป็นป่าแสมใหม่หลังแนวหินทิ้ง
ประชากร
           จังหวัดสมุทรสาคร มีประวัติความเป็นมาทางประวัตศาสตร์ตั้งแต่อยุธยา ประชากรมีหลายเชื้อชาติ ส่วนใหญ่เป็นคนไทยเชื้อสายจีน และคนไทยเชื้อสายรามัญซึ่งเข้ามาตั้งถิ่นฐานในเขตอำเภอเมือง ฯ และอำเภอบ้านแพ้ว ส่วนใหญ่นับถือพุทธศาสนา จึงทำให้อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข มีวัดในพระพุทธศาสนาถึง ๑๐๒ วัด
           การประกอบอาชีพ  จังหวัดสมุทรสาครมีทรัพยากรที่เอื้ออำนวยต่อการประกอบอาชีพอย่างมาก สาขาการผลิตหลักคือ ภาคอุตสาหกรรมประมาณร้อยละ ๗๐ รองลงมาเป็นภาคเกษตรกรรมประมาณร้อยละ ๑๓ ทำให้ประชากรมีรายได้ต่อคนต่อปีสูงเป็นอันดับสามของประเทศ รองลงมาจากกรุงเทพ ฯ และปทุมธานี สาขาการผลิตที่สำคัญคือ
               - ภาคการประมง จังหวัดสมุทรสาครได้ชื่อว่าเป็นเมืองประมงที่ใหญ่ และสำคัญมากแห่งหนึ่งของประเทศไทย มีทั้งประมงน้ำจืด และประมงน้ำเค็ม ผลผลิตส่วนใหญ่ได้จากแหล่งธรรมชาติ ได้แก่บริเวณอ่าวไทย ทะเลอันดามัน มหาสมุทรอินเดีย ส่วนการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำตามชายฝั่งส่วนใหญ่ จะเพาะเลี้ยงกุ้งกุลาดำ กุ้งแชบ๊วย ปลากะพงขาว หอยแครง หอยแมลงภู่ มีพื้นที่เพาะเลี้ยงประมาณ ๕๖,๐๐๐ ไร่ นอกจากนี้ยังมีการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำจืด ได้แก่ ปลาสลิด ปลาช่อน กุ้งก้ามกราม มีพื้นที่เพาะเลี้ยงประมาณ ๔๖,๐๐๐ ไร่
               - ภาคอุตสาหกรรม  นับว่าเป็นหัวใจของระบบเศรษฐกิจของจังหวัด มีการขยายตัวอย่างต่อเนื่องและรวดเร็ว โรงงานอุตสาหกรรมตั้งกระจายอยู่ในเขตอำเภอเมือง ฯ และอำเภอกระทุ่มแบน เป็นส่วนใหญ่ อุตสาหกรรมที่สำคัญได้แก่ กิจการห้องเย็น กิจการผลิตอาหารทะเลและอาหารอื่น ๆ กิจการพลาสติก กิจการเกี่ยวกับโลหะ กิจการทอผ้า เป็นต้น มีนิคมอุตสาหกรรมอยู่ ๑ แห่ง มีพื้นที่ประมาณ ๑,๕๐๐ ไร่ นับเป็นนิคมอุตสาหกรรมแห่งแรกในแถบตะวันตก
               - ภาคการเกษตร  มีพื้นที่ถือครองเพื่อการเกษตรประมาณ ๒๘,๖๐๐ ไร่ หรือประมาณร้อยละ ๘๐ ของพื้นที่จังหวัด ส่วนใหญ่อยู่ในเขตอำเภอเมือง ฯ และอำเภอบ้านแพ้ว ผลผลิตสำคัญได้แก่ ข้าว ไม้ผล พืชผัก ไม้ดอก ไม้ประดับ
               - ภาคการพาณิชย์  รายได้หลักมาจากภาคอุตสาหกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรมประมาณร้อยละ ๖๐ แปรรูป รองลงมาคือ เกษตรกรรม และการค้า การบริการ ประมาณร้อยละ ๑๓ และ ๕.๔ ตามลำดับ อุตสาหกรรมแปรรูปอาหารทะเล ไก่สดแช่แข็ง และการส่งออกอาหารแห้ง ยังคงขยายตัวอย่างต่อเนื่อง และเป็นภาคการผลิตที่ทำรายได้หลักให้แก่จังหวัด
การปกครอง
           อำเภอเมือง ฯ  ตามประวัติศาสตร์เมืองสาครบุรี  หรือเมืองท่าจีน ซึ่งเพิ่งมาเปลี่ยนเป็นเมืองสมุทรสาคร เมื่อปี พ.ศ.๒๔๔๐ เมืองสมุทรสาคร ได้เปลี่ยนฐานะเป็นอำเภอเมืองสมุทรสาคร
           อำเภอกระทุ่มแบน  ตั้งขึ้นเมื่อปี พ.ศ.๒๔๔๓ เดิมขึ้นตรงต่อเมืองสมุทรสาคร ต่อมาในปี พ.ศ.๒๔๖๙ ทางราชการได้มีคำสั้งโอนตำบลท่าไม้ ตำบลบางยาง ตำบลซูกั้ง (หนองกกไข่) และตำบลอ้อมน้อย ของอำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม มาขึ้นกับอำเภอกระทุ่มแบน
           อำเภอบ้านแพ้ว  เดิมที่ท้องที่อำเภอบ้านแพ้วเป็นป่า มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่มากเช่น เก้ง เสือ หมูป่า จระเข้ พวกที่ไปล่าสัตว์ ตัดฟืน มักจะหลงทางเนื่องจากป่าเต็มไปด้วยต้นไม้สูง จึงได้กำหนดสถานที่นัดหมายพวกพ้องเพื่อให้เป็นที่สังเกต เมื่อหลงทางโดยตัดไม้ทำเป็นเสาปักธง ไว้ในที่โล่งแจ้งให้คนมองเห็นได้ง่าย การปักเสาธงเป็นเครื่องหมายกันหลงทางดังกล่าว เรียกกันว่า แพ้ว คือ แพ้วธงเป็นเครื่องหมาย ต่อมาเมื่อผู้คนเข้ามาตั้งถิ่นฐานกันมากขึ้น กลายเป็นหมู่บ้านจึงได้ชื่อว่า บ้านแพ้ว เมื่อเป็นตำบลก็เรียกว่า ตำบลบ้านแพ้ว ขึ้นกับอำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม ต่อมาในปี พ.ศ.๒๔๖๘ ทางราชการได้ตั้งตำบลบ้านแพ้วขึ้นเป็นอำเภอ โดยรวมตำบลโรงเข้ ตำบลหลักสาม จากอำเภอบ้านบ่อ เข้ามาอยู่กับอำเภอบ้านแพ้ว และให้ขึ้นกับจังหวัดสมุทรสาคร

| หน้าต่อไป | บน |