หัตถกรรมทางช่างฝีมือ  สิ่งที่เด่นและใช้ประโยชน์ได้มากคือ กุ๊บไต เป็นหมวกพื้นบ้านไทยใหญ่ คล้ายงอบของภาคกลาง แต่มีรูปร่างเหมือนดอกเห็ด ที่ยังบานไม่เต็มที่ จะมีจุดตรงกลางเป็นกรวยขนาดใหญ่ กุ๊บไต สานจากไม้ไผ่ชนิดที่ใช้ทำข้าวหลาม และเรียกชื่อว่า ไม้ข้าวหลาม เนื้อไม้จะมีความเหนียวและทนมาก ชาวบ้านนิยยมใช้ทำตอก และใช้สำหรับสานเป็นเครื่องใช้ต่าง ๆ
            การคัดเลือกไม้ข้าวหลาม จะใช้ไม้ที่มีอายุประมาณ ๑ - ๒ ปี นำมาจักตอกให้มีความหนาประมาณ ๑ มิลลิเมตร กว้างประมาณ ๓ - ๕ มิลลิเมตร ความยาวขึ้นอยู่กับขนาดของปล้อง ส่วนมากจะยาว ประมาณ ๖๐ - ๘๐ เซนติเมตร แล้วนำมาสานเป็นกุ๊บ ซึ่งมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ ๕๐ เซนติเมตร เมื่อวัดจากยอดจุกถึงขอบกุ๊บ ยาวประมาณ ๒๕ เซนติเมตร เดิมการสานกุ๊บ มีเพียงไม่กี่ลาย แต่ปัจจุบีนมีการประดิษฐ์ลวดลายใหม่แปลก ๆ ประมาณ ๑๓ ลาย
            มีกุ๊บ อีกชนิหนึ่งใช้ก้านของต้นหมากมาทำ เรียกว่า กุ๊บกาบหมาก มีความทนทานน้อยกว่ากุ๊บไม้ไผ่มาก ต่อมาเมื่อมีการรณรงค์ให้เลิกกินหมาก กุ๊บชนิดนี้ก็สูญหายไปด้วย
            ศิลปกรรมที่เป็นลักษณะทางสถาปัตยกรรม พอประมวลได้ดังนี้
                เฮินไต  (เรือนไทยใหญ่)  มีอยู่หลายแบบหลายขนาด ตามฐานะ ผู้ที่มีฐานะยากจน ส่วนมากจะใช้ไม้ไผ่ทั้งหลัง โครงสร้างของบ้านผู้ที่มีฐานะดีจะใช้ไม้เนื้อแข็ง ลักษณะบ้านเรือนจะคล้ายคลึงกัน ถ้าสร้างแบบชั่วคราวจะเป็นทรงตูบหมาแหงน ถ้าสร้างแบบกึ่งถาวรก็จะเป็นแบบทรงไทยหลังคาสูง มักสร้างเป็นเรือนสองหลังเคียงกัน และมีรางน้ำฝนตรงรอยต่อระหว่างชายคา ซึ่งจะติดติดกัน ที่เรียกว่า เฮินสองส่อง แยกห้องนอน และห้องครัวคนละหลัง นิยมหันหน้าบ้านไปทางทิศเหนือเสมอ
                 เรืองสองส่องนั้น ส่องหนึ่งเป็นห้องนอน และฝากั้นห้องนอนเรียกว่า ฝาต้นลม อีกห้องหนึ่ง จะเป็นห้องรับแขกซึ่งเป็๋นห้องโถง ข้างบนฝาด้านทิศตะวันออกหรือทิศตะวันตกของห้อง จะทำเป็นเข่งพระ (หิ้งพระ)  ตกแต่ง ประดับด้วยแจกันดอกไม้ มีน้ำเต้า (คนโท)  ขนาดเล้ก จะเปลี่ยนทั้งน้ำ และดอกไม้ทุกวันพระ
                 ส่องที่สอง  ทำเป็นห้องครัว เรียกว่า ครัวไฟ หรือส่องไฟ จะมีกะบะไม้รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาดตามความเหมาะสม บรรจุดินจนเต็มเรียกว่า เต๋งตีไฟ เป็นเตาหุงต้ม