เมื่อทำโป๊ะจับปลาได้แล้ว ก็ต้องแยกงานกัน เรือจับปลาก็จับปลาไป เรือเสากับเรือปีก ก็ยังต้องทำงานต่อไป เรือเสาจะต้องมัดราแล้วขนาบนอกเฝือกให้ครบแปดรา ใช้เวลาอีกสามวัน แล้วยังต่อมัดราพิเศษ เรียกว่า ราคอกหมู ซึ่งอยู่ปลาย ๆ ของเสาอีกหนึ่งรา รานอกจะมัดให้ใหญ่กว่าราในเล็กน้อยเพื่อความแข็งแรง รานอกกับคอกหมูจะใช้ไม้รวกอีกประมาณ ๑๕๐ ลำ จากนั้นก็จะจับเสานอกคือ เอาเสาที่ปักไว้นอกโป๊ะไปมัดให้แนบแน่นคือ มัดรวมทั้งรา ทั้งเฝือก ทั้งเสาให้แข็งแรง แล้วปักเสามะพร้าวเพิ่มอีก เรือปีกก็ต้องปักปีกให้หมดไม้งวดแรกประมาณ ๕,๐๐๐ ลำ พอเดือนสิบเอ็ดก็ต้องเตรียมซ่อมแซมไป้ปีกหักเป็นช่องโหว่ให้เรียบร้อย ต้องใช้ไม้ไผ่อีกประมาณ ๒,๐๐๐ ลำ
               - ประมงอวนลาก ชาวประมงไทยเริ่มรู้จักการจับสัตว์น้ำด้วยเครื่องมือล้อมฝูงปลาด้วย อวนตังเก ซึ่งนำเข้าจากประเทศจีน เมื่อประมาณหลังสงครามมหาเอเซียบูรพา การจับปลาวิธีนี้ใช้เรือเล็กสองลำ นำอวนจากเรือใหญ่เพื่อล้อมฝูงปลา เป็นวิธีการจับปลาทันสมัยดีกว่าการตั้งโป๊ะจับปลา เพราะเรือตังเกเป็นเครื่องมือที่เคลื่อนที่ได้ จึงมีผู้นิยมมากขึ้นจากจำนวนเริ่มแรก ๓ - ๔ ลำ เป็น ๑,๐๐๐ ลำ
                   ในปี พ.ศ.๒๔๙๘ การจับสัตว์น้ำทำภายในอ่าวไทย  ต่อมาเมื่อมีเรือมากขึ้น การจับสัตว์น้ำของเรือแต่ละลำก็ได้ปริมาณลดลง ต้องเลิกกิจการไปจำนวนหนึ่ง
                   ต่อมาในปี พ.ศ.๒๕๐๓ ได้มีการส่งเสริมการจับสัตว์น้ำ โดยให้ผู้ประกอบการประมงใช้อวนลากแผ่นตะเข้ จากเยอรมัน ได้รับความนิยมอย่างกว้างขวาง ทำให้มีจำนวนผู้ประกอบการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วได้ผลผลิตเพิ่มขึ้น อวนลากแผ่นตะเข้แบ่งออกได้เป็นสองชนิดคือ อวนลากคู่และอวนลากเดี่ยว
                   อวนลากคู่ ใช้เรือสองลำลากอวนหนึ่งปาก โดยใช้แผ่นตะเข้ร่วมกับการลากปลา เริ่มทำกันตั้งแต่ประมาณ ปี พ.ศ.๒๕๐๔ เป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพในการจับสัตว์น้ำสูง ทำการประมงใกล้ฝั่งใช้เวลา ๒ - ๓ วัน ก็เข้าฝั่ง ในระยะแรก ๆ ขนาดเรือที่ใช้ไม่ใหญ่นักยาวประมาณ ๑๔ - ๑๕ เมตร ใช้เครื่องยนต์ขนาด ๑๐๐ - ๓๐๐ แรงม้า
                   การทำประมงลากคู่ จะมีเรือลำหนึ่งบรรทุกน้ำแข็งและเสียง มีเครื่องมือประมงพร้อมเรียกว่า เรือปลา มีลูกเรือประมาณ ๘ - ๑๔ คน ส่วนเรืออีกลำหนึ่งมีขนาดเล็กกว่า มีลูกเรือประมาณ ๔ - ๖ คน เรียกว่า เรือหู เรือทั้งสองลำจะปล่อยอวนพร้อม ๆ กัน
                   พื้นที่ทำการประมงอวนลากคู่ จะทำในบริเวณอ่าวไทยตอนใน (ก้นโป๊ะ) เรื่อยไปถึงทางใต้สุดของประเทศ และบริเวณฝั่งตะวันออกของอ่าวไทย ตลอดไปจนถึงเขมรและเวียดนาม
                   ต่อมาอวนลากคู่ได้แพร่หลายในเขตจังหวัดชายทะเลทั่วประเทศ มีการพัฒนาเรือประมงให้มีขนาดใหญ่ขึ้น เครื่องยนต์มีกำลังสูงขึ้น มีเครื่องมือทำประมงที่ทันสมัยขึ้น เช่น ซาวเดอร์ โซนา ทำให้การจับสัตว์น้ำดีขึ้นจนปริมาณสัตว์น้ำลดน้อยลง ทางราชการจึงได้กำหนดมาตรการต่าง ๆ เพื่ออนุรักษ์พันธุ์ปลา โดยควบคุมเรือประมงอวนลาก และอสนรุน ในปี พ.ศ.๒๕๒๓ ให้ทำการจดทะเบียนเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งมีจำวน ๑๓,๕๘๓ ลำ และจะไม่มีการจดทะเบียนเรืออวนลาก และอวนรุนอีก นอกจากนั้นยังใช้มาตรการปิดอ่าว ในเขตจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ชุมพร สุราษฎร์ธานี และอำเภอขนอน จังหวัดนครศรีธรรมราช ในปี พ.ศ.๒๕๒๖ เพื่ออนุรักษ์แหล่งวางไข่ และเจริญเติบโตของลูกสัตว์น้ำในวัยอ่อน กำหนดระยะเวลาตั้งแต่ ๑๕ กุมภาพันธ์ ถึง ๑๕ เมษายน ของทุกปี
                   ทางราชการโดยกรมประมง ได้เปิดให้จดทะเบียนเรืออวนลาก และอวนรุน เป็นครั้งสุดท้ายใน ปี พ.ศ.๒๕๓๒ ทำให้มีปริมาณเรือเพิ่มมากจนเกิดการแข่งขันกันสูง ทำให้พื้นที่ทำการประมงในอ่าวไทยไม่พอเพียงจนต้องออกไปเสี่ยงทำการประมงในเขตประเทศเขมร ไปจนถึงเวียดนามภาคใต้ ทำให้มีปัญหาเรืองถูกจับกุม
                  อวนลากเดี่ยว หรืออวนลากแผ่นตะเข้ เป็นการประมงอวนลากที่คล่องตัวเนื่องจากใช้เรือเพียงลำเดียว ถ้าเป็นเรือขนาดเล็กยาว ๑๖ - ๒๐ เมตร จะทำการประมงเฉพาะในเขตอ่าวไทยเรียก เรือซุงอ่อน ทำการประมงได้ ๘ - ๑๒ วัน ก็ต้องเข้าฝั่ง ถ้าเรือขนาดใหญ่ขึ้นคือ ยาวตั้งแต่ ๒๒ เมตร ขึ้นไป ขนาดบรรทุก ๘๐ ตันเนตขึ้นไป จะบรรทุกน้ำแข็งได้มากขึ้นสามารถออกไปหาปลาได้ไกล ๆ เรียกว่า อวนลากเดี่ยว ใช้เวลาเที่ยวละ ๒๐ - ๓๐ วัน
                   ต่อมามีการพัฒนาด้านเครื่องมือจับปลามี เรดาร์ มีซาวเดอร์ โซนา เพื่อหาตำแหน่งเรือ วัดระดับน้ำ และหาฝูงปลา นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์ดาวเทียม ติดตั้งในเรือเพื่อหาตำแหน่งเรือ มีการเก็บรักษาสัตว์น้ำในเรือโดยใช้วิธีแช่เยือกแข็ง ทำให้สัตว์น้ำอยู่ในเรือได้นานขึ้น ทำให้เรือเดินทางออกไปทำการประมงได้ไกลขึ้น เข้าไปในเขตประเทศเวียดนาม มาเลเซีย อินโดนิเซีย พม่า บังคลาเทศ และอินเดีย ซึ่งต้องใช้เวลาเป็นแรมเดือน
               - การประมงพื้นบ้าน ได้แก่ การจับหอยหลอด การเก็บหอยแครง มีข้อมูลและวิธีการดังนี้