บึงสีไฟนั้น อยู่ในจังหวัดพิจิตร มีขนาดใหญ่เป็นลำดับ ๓ ของประเทศ (ลำดับ ๑ คือ บึงบรเพ็ด ลำดับ ๒ ไม่แน่ใจว่าเป็น หนองหาน หรือ กว๊านพะเยา ) จ.พิจิตร เป็นเมืองเก่าแก่ และสันนิษฐานกันว่า เดิมคือ เมืองโอฆบุรี หรือเมืองสระหลวง โดยมีหลักฐานที่กล่าวถึงไว้ดังนี้
            พงศาวดารเหนือ ได้กล่าวถึงการสร้างเมืองโอฆบุรีว่า เป็นเมืองที่พระเจ้าศรีธรรมไตรปิฎก สร้างขึ้นพร้อมกับเมืองพิษณุโลก แต่มิได้บอกว่าสร้างขึ้นเมื่อใด
            ในสาส์นสมเด็จ ซึ่งเป็นลายพระหัตถ์โต้ตอบระหว่าง สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัตติวงศ์ กับสมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ
            สมเด็จ ฯ กรมพระยานริศ ฯ ได้สันนิษฐานไว้ว่า ...โอฆบุรี คือ เมืองพิจิตรเก่า หรือไม่ใช่ คำว่า "โอฆ" เข้าใจว่า หมายเอาบึงสีไฟ "เมืองพิจิตร"  เข้าใจว่าเป็นชื่อเมืองใหม่ ซึ่งย้ายมาตั้งอยู่ที่คลองเรียงถูกหรือไม่ ถ้าถูกอย่างนั้น เมืองพิจิตรเก่า ก็ควรเรียกอยู่ว่า โอฆบุรี ไม่ควรจะเรียกว่า เมืองพิจิตรเก่า
            สมเด็จ ฯ พระยาดำรงราชานุภาพ ทรงสันนิษฐานเรื่องเมืองโอฆบุรีไว้ว่า
                ...เมืองโอฆบุรี คือ เมืองพิจิตร เป็นเมืองโบราณ มีป้อมปราการอยู่ริมแม่น้ำน่านเก่า ซึ่งตื้นเขินเสียแล้ว ชื่อเดิมเรียกว่า "เมืองสระหลวง" คงเป็นเพราะเป็นเมืองมีบึงบางมาก ทั้งในศิลาจารึกสุโขทัย และกฎหมายชั้นเก่าของกรุงศรีอยุธยา ก็เรียกว่า เมืองสระหลวง ปรับเป็นคู่กับ "เมืองสองแคว"  คือ เมืองพิษณุโลก ซึ่งเดิมมีแม่น้ำน้อย อยู่ทางตะวันออก และมีแม่น้ำน่าน อยู่ทางตะวันตก แต่แม่น้ำน้อยตื้นเขินเสียนานแล้ว ... และสมเด็จ ฯ ยังได้นิพนธ์กล่าวไว้เรื่องของเมืองโอฆบุรี และกล่าวถึงเมืองสระหลวง ที่ปรากฎในศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง โดยทรงนิพนธ์ไว้ในเรื่อง เที่ยวตามทางรถไฟ และยังมีอีกหลายท่านที่ยืนยันว่า พิจิตรเก่า คือ เมืองโอฆบุรี หรือเมืองสระหลวง แต่บางท่านก็ว่า เมืองคณฑี คือ เมืองพิจิตรเก่า
                จังหวัดพิจิตร อยู่ทางภาคเหนือตอนล่าง และยังอยู่กลาง ๆ ของภาคอีก เดิมถือว่าอยู่ในภาคกลาง แต่เวลานี้ภาคเหนือรุกลงมาจนถึงอุทัยธานี ถือเป็นภาคเหนือตอนล่าง การเดินทางไปพิจิตร มีหลายเส้นทาง แต่ไม่มีถนนสายหลักคือ สายหมายเลขตัวเดียวผ่านโดยตรง ผมไปเมืองพิจิตร หลายสิบครั้ง แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้ไปพักค้างคืน ไปเที่ยว ไปกินข้าวแล้วไปต่อ
                เส้นทางที่ ๑  ถนนดี คือ ไปตามถนนพหลโยธิน และถนนสายเอเซีย ซึ่งในปี พ.ศ.๒๕๕๐ หลังจากขยายถนนสายเอเซีย (ทางหลวงสาย ๓๒) ให้เป็นถนน ๖ เลน แล้วเกิดปักเสาหลัก กม. ใหม่ยุ่งดีพิลึก เพราะพอเข้าถนนสายเอเซีย หรือสาย ๓๒ เกิดนับหนึ่งใหม่ แต่กลางถนนมีหลักสูง ๆ ปักบอกเลข หลัก กม.เดิมเอาไว้ พอถึงศูนย์บริการทางหลวง ชัยนาท เดิม กม. ๑๘๕  ตอนนี้น่าจะเป็น กม.๑๓๑ พอเลยหลักนี้ไปถนนพหลโยธิน มาบรรจบ (ถนนพหลโยธิน คือ กรุงเทพ ฯ รังสิต วังน้อย สระบุรี ลพบุรี โคกสำโรง ตาคลี ชัยนาท) หมายเลขหลัก กม. จะกลับไปเหมือนเดิม ผมว่าเขียนหมายเลขอย่างเดิมน่าจะดีกว่า ไปเส้นทางนี้ไปเลี้ยวขวา ที่กำแพงเพชร เข้าสาย ๑๑๕ ไปผ่าน อ.สามง่าม เข้าตัวเมืองพิจิตร
                เส้นทางที่ ๒  ซ้ำกับเส้นทางที่ ๑ จนเลย อ.อินทร์บุรี จ.สิงห์บุรี ไปแล้ว จะมีทางแยกขวาคือ สาย ๑๑ ไปผ่านตากฟ้า ไพศาลี แยกซ้ายเข้าพิจิตร ที่ อ.สากเหล็ก
                เส้นทางที่ ๓  สายนี้จะตรงและใกล้ที่สุด ไปตามถนนพหลโยธิน จนถึงนครสวรรค์ ตรงเข้าตัวเมือง (อย่าเลี้ยวซ้าย ออกเลี่ยงเมือง) เมื่อข้ามสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ผ่านสี่แยกแล้ว จะมีทางแยกขวาเข้าถนนสาย ๑๑๗ ระยะทาง ๑๓๑ กม. จะถึงตัวเมืองพิษณุโลก แต่เราไปพิจิตร พอถึงทางแยกที่ป้าย ให้เลี้ยวขวาเข้าพิจิตร ก็เลี้ยวขวาไปตามถนนสาย ๑๑๕ ผ่านสามง่าม
                เส้นทางที่ ๔  ผ่านสระบุรี ถึงพุแค แล้วเลี้ยวขวาเข้าสาย ๒๑ ไปทางเพชรบูรณ์ ไปจนถึง วังชมภู (หากเลี้ยวขวาไปเพชรบูรณ์) ตรงไปจะไปผ่านตะพานหิน เลี้ยวขวาไปพิจิตร
                เส้นทางที่ ๕  ที่ผมไปในวันนี้ เพราะตั้งใจจะไปบึงสีไฟก่อน คงไปตามเส้นทางที่ ๓ ผ่านนครสวรรค์ไป จนถึงแยกหนองหัวปลวก ก็ไปกลับรถมาเพื่อเลี้ยวขวาเข้าถนนตามป้าย ไปโพธิประทับช้าง ถนนสายนี้ตั้งแต่ขยายถนนเป็นสี่เลนแล้ว สร้างแปลกคือ ไม่มีสี่แยก เช่น จะเลี้ยวขวาจะต้องวิ่งเลยไป กลับรถมาแล้วเลี้ยวซ้าย แทนที่จะสะดวกกับจะเผลอวิ่งเลย
                ที่ไปตามเส้นนี้ก็จะเป็นเส้นที่ตรงเข้าเมือง และก่อนถึงจะมีทางแยกซ้ายไปยังวัดโพธิ์ประทับช้าง วัดเขารูปช้าง พิจิตรเมืองเก่าได้ แต่หากไม่แยกซ้ายตามป้าย ไปเรื่อย ๆ ก็จะไปยังบึงสีไฟ ขอเล่าถึงวัดโพธิ์ประทับช้าง วัดโบราณสมัยกรุงศรีอยุธยา เสียก่อน ระยะทางจากหนองหัวปลวก ถึงโพธิประทับช้าง ๒๔ กม. ที่มีชื่อดังนี้เพราะ เป็นสถานที่ประสูติของพระมหากษัตริย์ แห่งกรุงศรีอยุธยา พระองค์หนึ่งคือ สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ ๘ หรือสมเด็จพระเจ้าเสือ เมื่อสมเด็จพระนารายณ์มหาราช เสด็จมายังเมืองพิษณุโลก พระเพทราชา (ครองราชย์ พ.ศ.๒๒๓๑ - ๒๒๔๖) ต้นราชวงศ์บ้านพลูหลวง) ได้พานางสนมที่ได้รับพระราชทานมาด้วย ขณะนั้นนางตั้งครรภ์แก่ใกล้คลอด เมื่อถึงบ้านโพธิ์ประทับช้าง แขวงเมืองพิจิตร ได้คลอดบุตรเมื่อ พ.ศ.๒๒๐๑ แล้วฝังรกไว้โคนต้นมะเดื่อ บุตรนั้นจึงได้ชื่อว่า นายเดื่อ และต่อมาเมื่อ พ.ศ.๒๒๔๖ จึงขึ้นครองราชสมบัติทรงพระนามว่า สมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ ๘ แต่ทั่วไปรู้จักกันในนามว่า พระเจ้าเสือ เมื่อครองราชย์แล้ว เสด็จไปคล้องช้างที่เมืองพิจิตร ทรงแวะเยี่ยมชาติภูมิที่หมู่บ้านโพธิ์ประทับช้าง จึงโปรดให้สร้างพระอาราม ประกอบด้วย อุโบสถ วิหาร เจดีย์ ศาลาการเปรียญ กุฎิสงฆ์ และพระราชทานนามวัดว่า วัดโพธิ์ประทับช้าง
                พิจิตรยังเป็นถิ่นกำเนิดของบุคคลสำคัญอีกท่านหนึ่งคือ พระมหาราชครู กวีเอก แผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราช และบุตรของท่านคือ จอมปราชญ์ ที่รู้จักกันในนาม ศรีปราชญ์ รัตนกวีของชาวไทย ที่หายใจเป็นกาพย์ กลอน ถือว่าเป็นชาวพิจิตรคนหนึ่ง